Γράφει η Μαρίνα Κουρμπέλα

Κάποτε, μου είπε η Θεία Ορμήνεια, είμασταν ο άντρας μου και εγώ στο εξοχικό μας. Κοντά Χριστούγεννα, και είπαμε να μαζευτούμε εκεί, όλοι.

Τα παιδιά θα έρχονταν αργότερα.

Ήταν  μια από τις χειμωνιάτικες, ηλιόλουστες μέρες. Καθόμασταν  στην ταράτσα που βλέπει στη Θάλασσα. Εγώ καθόμουν. Ο ίδιος πήγαινε πέρα- δώθε. Μια πεταγόταν στην αυλή, έκοβε λουλούδια και μού τα πρόσφερε, μια με φιλούσε πεταχτά, στο μάγουλο. Κάποια στιγμή κάθισε απέναντί μου.

Ξέρεις, μόλις ένα χρόνο και κάτι είμαστε οι δυο μας. Τα άλλα, τα πολλά χρόνια,  δεν προλαβαίναμε. Μια τα παιδιά, μια τα εγγόνια, μια οι γονείς, μια οι συγγενείς, πέρασαν,

Ωραία ήταν.

Ναι, δε λέω, αλλά εσύ και εγώ, η αγάπη μας, εμείς!

Μπορούμε, τώρα. Θα αναπληρώσουμε . Δε χάθηκε τίποτα. Όσο υπάρχουμε  μπορούμε, όλα.

Δε φάνηκε να ικανοποιήθηκε από την απάντηση. Τώρα, ναί, αλλά σε λίγα χρόνια, εγώ ίσως να μη μπορώ να τρέχω, όπως κάνω, να κολυμπώ ,με  τις ώρες, να έρχομαι κάθε μέρα στο εξοχικό για τις κοτούλες και να σου φέρνω λουλούδια.

Θα έρχομαι και εγώ μαζί σου, κάθε μέρα, και θα μοιραζόμαστε τον κόπο.

Και αν δεν περπατώ γρήγορα, όπως εσύ;

Θα βραδύνω το βάδισμα. Αν τρέχω πιο γρήγορα.

Αν, όπως πολλοί, όταν μεγαλώνουν, χρειαστώ μαγκουρίτσα;

Δε θα χρειαστείς, γιατί θα κρατάμε ο ένας τον άλλον.

Σαν να του άρεσαν, όσα του είπα, σηκώθηκε, με φίλησε και έκατσε, ξανά απέναντί μου. Ξέρεις… άρχισε να μού λέει.

Ναι, ξέρω, αλλά θα σου μιλήσω και εγώ. Είσαι ανήσυχος για το μετά, γιατί νοιώθεις πως έχουμε χάσει χρόνια οι δυο μας.  Δε χάσαμε, ζήσαμε. Αλλά μια και είναι Χριστούγεννα, θα κάνω ένα δώρο. Ένα πρωτότυπο δώρο. Ένα δώρο και για τους δυο μας.΅ Από σήμερα και μετά, ο ένας χρόνος θα γίνει ένας επί δώδεκα χρόνια.

Δηλαδή;

Θα προσπαθήσουμε να ζούμε την κάθε στιγμή, και την ομορφιά του κάθε τι.. Χωρίς, εάν, μήπως ίσως και παρόμοια. Απλά Την κάθε στιγμή θα τη ζούμε. και θα λέμε Δόξα το Θεό!

Και πώς θα  γίνει να μακρύνει ο χρόνος;

Δε μακραίνει ο χρόνος. Εμείς θα ζούμε έτσι, που δε θα ΄λέμε, για πότε πέρασε ο χρόνος, όπως λέγαμε, έως τώρα. Θα περνάει ό μήνας και θα νοιώθουμε σαν να κράτησε ένα χρόνο!

Ο χρόνος μας θα μετράει ένας επί δώδεκα!

Δημοσιεύτηκε στο pelazkarabo.blogspot.com