Γράφει ο
Πάνος Χατζηγεωργιάδης

Πάντα πίστευα και όσο περνούν τα χρόνια απλώς το επιβεβαιώνω, πως μας

κρύβουν  τον πραγματικό κόσμο. Αυτό που μας επιβάλλουν ως «κόσμος» δεν
είναι παρά η τεχνοκρατική αντίληψη των εξουσιαστών που σκοπό δεν έχουν
φυσικά την ποιότητα της ζωής όσων εκμεταλλεύονται, αλλά το πως θα
κερδίσουν τα περισσότερα από τους «κάτω» στην κοινωνική πυραμίδα που
έχουν οι ίδιοι χτίσει καταδικάζοντας ψυχές στην ανυπαρξία της ύπαρξης.

Εξελικτικά λοιπόν όπως συμβαίνει πάντα στην ζωή η οποία είναι ένα
φαινόμενο εξελικτικόν ούτως ή άλλως, με ή χωρίς εμάς, προσπάθησα,
προσπαθώ και θα προσπαθώ , να ανακαλύπτω τις ατραπούς οι οποίες
οδηγούν σε μιαν καλύτερη ποιότητα ζωής και δεν μένω εδώ αλλά
συναισθανόμενος την κοινωνική ευθύνη μιας τέτοιας αναζήτησης, προσπαθώ
να υποδεικνύω κατά την προσωπική μου άποψη βέβαια, το ό,τι ανακαλύπτω.

Μια τέτοια ανακάλυψις ήτο και η «συνάντησίς» μου με τον Κλέωνα
Τριανταφύλλου, γνωστότερο με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο  «Αττίκ». Ο
Αττίκ υπήρξε ο άνθρωπος ή τουλάχιστον είς εκ των ανθρώπων, ο οποίος με
εβοήθησε να δώ τον κόσμο με άλλα μάτια και όχι με τα μάτια τα οποία
μου εδάνεισαν προσκαίρως οι εξουσιαστές μου, εξουσιαστές οι οποίοι
κινούν τα νήματα του «σύγχρονου» κόσμου κατά το δοκούν.

Μέσα λοιπόν σε αυτόν τον πολιτισμικό οχετό τον οποίον επλάτυνε κατά
πολύ η λεγόμενη «μεταπολίτευση» στην χώρα αποσαρθρώνοντας τα πάντα και
καταλύοντας κάθε έννοια και αξία, ήρθε ως «κεραυνός εν αιθρία» η
μουσική του να με συγκλονίσει. Μια μουσική τόσο ξένη με το σήμερα , μα
τόσο αισθαντική, τόσο ρομαντική, τόσο κοντά στην συλλογική ψυχή που
πάντοτε ξέρει να ξεχωρίζει το ψεύτικο από το αληθινό με βοηθό  της τον
πανδαμάτορα χρόνο. Μουσική εκλεπτυσμένη, εκτελεσμένη άρτια από έναν
«δύσκολο και σοφό» συνθέτη κατά τα λεγόμενα της «μούσας» του Δανάης
Στρατηγοπούλου, η οποία αγαπήθηκε όσο τίποτε άλλο στην εποχή της, μα
αγαπιέται το δίχως άλλο και σήμερα ακόμα και από νέους οι οποίοι δεν
είχαν ποτέ την ευκαιρία τέτοιων παραστάσεων, πράγμα το οποίον και
σημαίνει πως εφόσον κάτι αγγίζει διαχρονικά, είναι καταδικασμένο στην
αιωνιότητα.

Ο Κλέων Τριανταφύλλου, γεννιέται στην Αθήνα στις 19 Μαρτίου του 1885,
μα μεγαλώνει στην Αίγυπτο. Υπήρξε γόνος μεγαλοαστικής ή τουλάχιστον
εύπορης οικογένειας, δοσμένης στην τέχνη, μιας και ο αδερφός του
υπήρξε μουσικοσυνθέτης, αλλά και η πολυαγαπημένη του μητέρα
φιλόμουσος. Το 1907 μεταβαίνει και διαμένει στο Παρίσι όπου ακολουθεί
μια λαμπρή καριέρα στην πρωτεύουσα του ρομαντισμού συνθέτοντας πάνω
από 400 τραγούδια στην γαλλική γλώσσα. Υπήρξε το λοιπόν ένας
κοσμοπολίτης ο οποίος έζησε για πολλά χρόνια τόσο στην Γαλλία όσο και
αλλού, δούλεψε ως ηθοποιός και κονφερανσιέ ώσπου το 1930 έπειτα από
πολλές επαγγελματικές και  προσωπικές αναταράξεις (γεγονός
συγκλονιστικόν είναι ο χαμός της μεγάλης του αγάπης και πρώτης του
γυναίκας της πολωνής Μαρί – Ελέν με την οποία παντρεύεται στα 1909,
αλλά και του μοναδικού κατά σάρκα παιδιού του),
έρχεται και εγκαθίσταται οριστικά στην Αθήνα  όπου και ιδρύει την
«Μάντρα» του η οποία και αφήνει εποχή, επιτρέποντας του μια δεύτερη
καριέρα ως το τέλος της ζωής του περίπου. Η μάντρα του Αττίκ ήταν ένα
υπαίθριο σχεδόν βαριετέ, όπου εκεί ανδρώθηκαν και αναδείχτηκαν πάρα
πολύ γνωστοί καλλιτέχνες της εποχής του μεσοπολέμου.

Η μουσική και τα θέματα του, είναι πραγματικά συγκλονιστικά, έμπλεα
λύπης, στοχασμών, αγάπης, ρομαντισμού και αναπόλησης του παρελθόντος,
μοιάζουν με κρυμμένα γράμματα της πρώτης νιότης σε κείνο το παλιό
συρτάρι που αναδύουν ακόμη, ένα άρωμα από τριαντάφυλλο ή γιασεμί σαν
και τολμήσεις να τα ανοίξεις έπειτα από πολλά πολλά χρόνια.
Ως λογοτέχνης αλλά και μουσικοσυνθέτης, καμιά φορά θεωρώ πως η πλούσια
Ελληνική γλώσσα, μοιάζει ανίκανη στο να εκφράσει ακριβώς ότι μπορεί να
εκφράσει η μουσική. Η μουσική η οποία ξεπερνά τα στενά όρια του τόπου,
των ανθρώπων και του χρόνου και κατακλύζει με συναισθήματα όποιον
τύχει να έλθει σε επαφή μαζί της.

Η ζωή του Αττίκ υπήρξε ταραχώδης μα ο Θάνατος του ήρθε να σφραγίσει το
τι πραγματικά ήταν αυτός ο υπέροχος, μικροκαμωμένος άνθρωπος με την
μεγάλη καρδιά και την ακόμα μεγαλύτερη ψύχη και νόηση, μια πραγματική
μουσική ιδιοφυία.  Είναι σχεδόν ένας Θάνατος που αρμόζει στην ήρεμη
φύση τούτου του τεράστιου καλλιτέχνη ο οποίος αγάπησε την Ελλάδα και
την αττική γη τόσο, ώστε αποφάσισε το καλλιτεχνικό του ψευδώνυμο να
θυμίζει Ελλάδα, εξ ου και Αττίκ, το οποίον παραπέμπει αυτομάτως στην
Αττική γη.

Πεθαίνει ή ακριβέστερα αυτοκτονεί στα 1944. Έχει μόλις χάσει την
πολυαγαπημένη του μητέρα, γράφει το τελευταίο του τραγούδι αφιερωμένο
σε κείνην με τίτλο «Χωρίς εσένα» και ενώ η χώρα αρχίζει να ξαναβλέπει
το φώς της λευτεριάς από τον κατακτητή, λίγους μήνες πιο πριν στις 29
Αυγούστου, εκείνος καταβεβλημένος από την ζωή που τόσο αγάπησε μα και
που τόσο τον τιμώρησε, με αφορμή ένα περιστατικό ξυλοδαρμού του από
έναν γερμανό που κατά λάθος εκείνος χτυπά με το ποδήλατο του, έναν
ξυλοδαρμό στην μέση του δρόμου που τον κάνει να αισθάνεται πως πλέον
δεν αξίζει τίποτε, παίρνει ολόκληρο το μπουκαλάκι με το ηρεμιστικό
του, με αποτέλεσμα το πρωί να μην ξυπνήσει πια.

Κάποτε σε έναν «νεκρικόν διάλογο» μεταξύ εμού και εκείνου του είπα «Μα
αγαπητέ μου Κλέωνα, κείνο κει το χαστούκι το άθλιον ζώο ο γερμανός
απολίτιστος, άξεστος κατακτητής, δεν το έδωσε μόνον σε εσένα, αλλά σε
μιαν ολάκερη εποχή.»

Και πάντοτε να θυμάστε πως στην τέχνη δεν υπάρχει «παλαιόν» και «νέον»
αλλά αξιόλογο και μη. Παρακαλώ επίσης τους νέους «καλλιτέχνας» να μην
τον «εκτελούν» εάν δεν δύνανται να προσεγγίσουν το έργου του με
σεβασμό και αγάπη, χάριν μιας ακόμη «αρπαχτής» εκμεταλλευόμενοι το
όνομα και την πολιτιστική κληρονομιά που άφησε στον τόπο.

• Τραγούδια του Αττίκ

 «Μαραμένα τα γιούλια κι οι βιόλες», «Είδα μάτια», «Τα καημένα τα
νιάτα», «Της μιας δραχμής τα γιασεμιά», «Ζητάτε να σας πω»,
«Παπαρούνα», «Αν βγουν αλήθεια», «Άδικα πήγαν τα νιάτα μου» κ.α.