Γράφει ο
Ιωάννης Γ. Κουλούρης

Τα τελευταία χρόνια είμαστε μάρτυρες μιας απαράδεκτης αλλοίωσης της γλώσσας μας, είτε λόγω παραμόρφωσης και κακοποίησής της από τους διάφορους παρουσιαστές και εκφωνητές, κυρίως της τηλεόρασης, οι οποίοι σπανίως τη χρησιμοποιούν σωστά, είτε λόγω ευρείας χρήσης ξενόγλωσσων, ( συνήθως αγγλικών),  εκφράσεων οι οποίες ούτε στη γλώσσα τους έχουν νόημα.

Και όμως στο απαράδεκτο αυτό φαινόμενο δεν υπάρχει καμία αντίδραση από την οργανωμένη πολιτεία ή άλλους οργανωμένους φορείς που έχουν γλωσσικό αντικείμενο.

Η γλώσσα ενός λαού είναι το κυριότερο από τα στοιχεία που τον προσδιορίζουν και η πολυτιμότερη κληρονομιά του από τις προηγούμενες γενεές,  η δε προστασία και σωστή χρήση της είναι βασική υποχρέωση και καθήκον της εκάστοτε κυβέρνησης.

Εμείς ως λαός έχουμε την τύχη να έχουμε κληρονομήσει και να ομιλούμε συνεχώς εδώ και χιλιάδες χρόνια την  Ελληνική γλώσσα, η οποία κατά γενική και διεθνή ομολογία, υπερέχει πολύ έναντι όλων των άλλων γλωσσών, και ιδίως της αγγλικής, και όμως αντί να αξιοποιήσουμε και προστατέψουμε το αγαθό αυτό, το έχουμε παραμελήσει και αδιαφορούμε για την απαξίωση και καταστροφή του, ωσάν να αποτελεί βάρος και όχι πλεονέκτημα για μας, και να είναι μία κληρονομία την οποία θέλουμε να αποποιηθούμε. Για το θέμα ευθύνονται όλες οι κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών, καθόσον η απαξίωση της γλώσσας μας άρχισε με την κατάργηση του πολυτονικού συστήματος από μία, (δεξιά μάλιστα), κυβέρνηση και συνεχίστηκε από όλες τις επόμενες κυβερνήσεις ασχέτως πολιτικής ιδεολογίας . Το θέμα είναι σοβαρότατο και δεν μπορεί να αναλυθεί σε ένα σύντομο σχετικά άρθρο, ούτε θα επεκταθώ περισσότερο εδώ.

Αφορμή για το παρόν άρθρο στάθηκαν δύο πρόσφατα γεγονότα.

Πρώτον η καθολική σχεδόν χρησιμοποίηση από τους Έλληνες, των  αγγλικού όρων “lock down”, για την περιγραφή των περιοριστικών όρων διακίνησης, λόγω της επιδημίας του κορονοϊού , και “click away”, για την παραλαβή αγορασθέντων ή παραγγελθέντων αντικειμένων εκτός του καταστήματος, οι οποίοι δεν σημαίνουν  τίποτε το συγκεκριμένο ούτε στην ίδια την αγγλική γλώσσα, ενώ υπάρχει πληθώρα ελληνικών λέξεων που μπορούν να αποδώσουν καλύτερα τις καταστάσεις αυτές και έχουν προταθεί από διάφορους ασχολούμενους με τη γλώσσα. Προσωπικά χρησιμοποιώ τον όρο «εγκλεισμό», για την πρώτη περίπτωση, και «παραλαβή εκτός» για τη δεύτερη.

Το δεύτερο γεγονός, το οποίο πληροφορήθηκα από μερικά ΜΜΕ, είναι ότι η Βουλγαρία προτίθεται να προβάλει βέτο για τη χρησιμοποίηση του όρου «Μακεδονική», για τη γλώσσα που χρησιμοποιεί το κράτος των Σκοπίων, γιατί αυτή είναι σλαβική γλώσσα και καμία σχέση δεν έχει με την μακεδονική γλώσσα. Εάν αυτό είναι αληθές, και εάν μάλιστα η Βουλγαρία το επιτύχει τελικά, θα αποτελεί μεγάλο εξευτελισμό για το έθνος μας και ιδίως την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ που ξεπούλησε τη Μακεδονική μας γλώσσα και την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας που αποδέχτηκε το ξεπούλημα. Όπως έχω γράψει και σε προηγούμενο άρθρο μου το σκοπιανό εκτός από τη χώρα θα το πληρώσουν και τα κόμματα που το προκάλεσαν και αυτά που το ανέχονται, γιατί πιστεύω ότι αποτελεί μεγάλο αγκάθι στις ψυχές όλων των Ελλήνων.