Γράφει ο
Νίκος Γιαννιός

O Tempora o Mores. Καιροί και ήθη αλλά η ιστορία επαναλαμβάνεται. Ο νέος άξονας Γερμανίας Ιταλίας έχει όπως και τότε στην βάση του την εξυπηρέτηση κοινών οικονομικών συμφερόντων. Αυτήν τη φορά βέβαια υπάρχουν δύο νεωτερισμοί. Τότε, οι Σοσιαλφασίστες Χίτλερ και  Μουσολίνι δεν είχαν καμία ανάγκη να απολογηθούν στην λαθροφερόμενη ως Ευρωπαϊκή οικογένεια του σήμερα, ο δε ακροδεξιός Φράνκο κάθισε μόνος του πάνω στις δάφνες της νίκης του χωρίς να διακινδυνέψει την καταστροφή. Τώρα το πράγμα το συζήτησαν δήθεν στην αμαρτωλή ομήγυρη, έτσι για του κόσμου τα μάτια, ο δε κ. Σάντσεθ εμφορούμενος από τον αδελφοποιό Σοσιαλισμό ταυτίζεται με τον αμφιλεγόμενο αριστερό κ. Κόντε και την αμετανόητη ανατολικογερμανίδα Αγγελική, της οποίας τις ναζιστικές επιδόσεις παρακολουθούμε τα τελευταία χρόνια.

Το αποτέλεσμα πανομοιότυπο. Όλοι εναντίον της Ελλάδος. Αυτό υπαγορεύει το συμφέρον τους. Τι ευρωπαϊκή Ένωση και κουραφέξαλα. Τι αλληλεγγύη και λοιπές σαχλαμάρες. Το συμφέρον, η μάσα, η κονόμα. Μα τους πουλάτε όπλα που τα στρέφουν εναντίον μας και μας απειλούν. Τα κάνατε και το 1922 με τα γνωστά αποτελέσματα. Το κάνετε και τώρα. Τώρα ζητάνε νησιά, θάλασσα και αέρα. Και λοιπόν;  Κι εκείνα τα δήθεν ευρωπαϊκά σύνορα που λέγαμε ρε παιδιά, τα ξεχάσατε ή ισχύουν μόνο για τους λαθρομετανάστες που θέλει να σας στείλει ο Σουλτάνος και που πρέπει να περάσουν υποχρεωτικά απ’ εδώ; Τα καλά και συμφέροντα λοιπόν;

Είμαστε αλήθεια μέλος αυτής της Ευρωπαϊκής σφηκοφωλιάς που την ονομάζουν χαριτολογώντας, οικογένεια; Αλήθεια ανήκουμε στην Δύση; σε αυτό το συνονθύλευμα ελόβιων και δασόβιων βαρβάρων που παριστάνουν τους πολιτισμένους δημοκράτες και Χριστιανούς; Και οι αξίες και οι αρχές,  τι είναι, προσχήματα; Εκείνο τα ευρωπαϊκό κεκτημένο τι είναι ρε παιδιά, σνακ για μπύρες.

Όχι κύριοι, δεν νομίζω. Αυτή η πατρίδα δεν ανήκει πουθενά και σε κανένα. Είναι αυτόνομη πολιτισμικά και αποτελεί το σταυροδρόμι των λαών και των πολιτισμών, το μεγάλο χωνευτήρι της ανθρώπινης δημιουργικότητας, τον φάρο των ιδεών. Όσοι θέλουν να φωτισθούν οφείλουν να περάσουν από τους Δελφούς, την Θήβα ή τον Ελικώνα. Όσοι θέλουν να εξομολογηθούν ας πάνε στην Ελευσίνα ή στην Αγιά Σοφιά να προσκυνήσουν. Όσοι θέλουν να βαπτισθούν ας πάνε στην Κνωσσό, στην Θήρα και στις Μυκήνες. Όσοι θέλουν να εξευγενιστούν ας πάνε στην Ολυμπία και στη Δωδώνη. Όσοι επιθυμούν να διδαχθούν να μάχονται ας πάνε στον Μαραθώνα, στα Δερβενάκια και στο Τεπελένι. Όσοι θέλουν να μάθουν τι θα πει θυσία ας πάνε στις Θερμοπύλες, στο Μεσολόγγι, στο Ζάλογγο και στο Αρκάδι.

Τέλος όσοι θέλουν να κατανοήσουν γιατί συμβαίνουν όλα αυτά σε αυτόν τον τόπο, ας ανέβουν ένα απόγευμα στην Ακρόπολη των Αθηνών να παρατηρήσουν μια φθινοπωρινή δύση ή στον Λυκαβηττό για να θαυμάσουν μιαν ανοιξιάτικη αυγή, ή ας ανοιχτούν στο Αιγαίο με έναν φλόκο θυέλλης μια φεγγαρόφωτη νύχτα του Αυγούστου με δυνατό μελτέμι, για να χορέψουν Πεντοζάλη με τον Ποσειδώνα.

Σήμερα του Αγίου Ελευθερίου κι εγώ, ελεύθειν ερώ,  προετοιμάζομαι ψυχικά και πνευματικά, ακολουθώντας τ’ αχνάρια των μεγάλων ποιητών, προς το αιώνιο φως της θυσίας που πρώτος άναψε στην κορυφή του όρους της γνώσης ο κλεονίκης Προμηθεύς.  Ίτε παίδες Ελλήνων, έσσεται ήμαρ.