Γράφει η
Ελένη Καρασαββίδου

Ο φόβος για το «άλλο», αρχετυπικός αλλά και πολιτικά χειραγωγημένος στο σύνολο της ανθρώπινης ιστορίας, δεν έπαψε ποτέ να επηρεάζει τις αντιλήψεις μας για τον (συλλογικό ή ατομικό μας) εαυτό αλλά και τις προφάσεις μας για τον τρόπο λειτουργίας των πραγμάτων έξω και γύρω μας. Η πολύ βολική ανάθεση του απόλυτου καλού και του απόλυτου κακού σε υπερβατικές οντότητες και ‘παγκόσμιες συνομωσίες’ έξω από τον εαυτό, άρα έξω από τον χώρο άμεσης ευθύνης μας, αποτελεί ένα πολύ ισχυρό παράδειγμα. Μεταφερμένη αυτή η ανάθεση στο κοινωνικό και πολιτικό πεδίο, δημιούργησε μια αντίληψη για το καλό και το κακό μέσα από απλουστευτικά σχήματα και συμβολισμούς που μας καθησύχαζαν για το άτρωτο του ‘πολιτισμένου’ μας εαυτού και χώρου. Παρόλα αυτά η αρχέγονη ανθρωποφαγία, μεταμφιεσμένη μέσα στις πολυδαίδαλες οικονομικές πολιτικές και θρησκευτικές  ιεροτελεστίες του ‘πολιτισμού’, βρίσκει χαραμάδες κι επιστρέφει όποτε χρειαστεί ως ο πιο κρυφός, ο πιο από-ξενος μας εαυτός.

Έτσι, βαθιά επικεντρωμένοι στις σβάστικες και στα κτηνώδη κορμιά, ίσως λίγοι, πολύ λίγοι, και λίγες, από εμάς να έχουν αντιληφθεί πως ο φασισμός ενεδρεύει και σε αριστερούς και σε δημοκράτες… Και πόσο η ακροδεξιά (παρούσα διαρκώς σε μια γωνιά αλλά κρατώντας τα προσχήματα άλλοτε) έχει εισχωρήσει  πλατιά στον χώρο (και) των λογοτεχνικών ομάδων και σωματείων.

Εκεί ακριβώς, στον κόσμο των γραμμάτων, όπως και στον μεσοπόλεμο στην Γερμανία, τότε που γιατροί αναλάμβαναν μέσα από την πανγερμανική έκθεση «το Θαύμα της Ζωής», να απο-ανθρωποιήσουν ανθρώπους. Αρχικά διανοητικά ανάπηρους, κι έπειτα αλλόθρησκους, (δλδ Εβραίους), αλλόδοξους, (δλδ αριστερούς, κομμουνιστές κατά βάσην, αλλά και κοινωνικά φιλελεύθερους) ομοφυλόφιλους και τσιγγάνους. Εκεί που αρχιτέκτονες όπως ο Σπίερ έχτιζαν το νέο Ράιχ, σκηνοθέτριες όπως η Ρίφενσταλ το υμνούσαν και πανεπιστημιακοί για να κρατήσουν την θέση τους το δικαιολογούσαν.

Στην Ελλάδα που οι… αναθεωρητές… εραστές δήθεν της «αρχαίας Ελλάδας», (μιας άγνωστής τους χώρα που την εκμεταλλεύονται για να «μεγαλώσουν», παρόλο που δεν την υπερασπίστηκαν ποτέ όπως πχ οι Εβραίες Ρομιγύ και οι Λέφκοβιτς)  αγνοούν επιδεικτικά τον Θουκιδίδη και τις αιτιάσεις του περί της Ιωνικής Επανάστασης ισχυριζόμενοι πως ακόμη και για τους Περσικούς Πολέμους… ευθύνονται οι Ιουδαίοι, θα συναντήσεις πολλούς που μόλις σε εμπιστευτούν θα σου ‘αποκαλύψουν’… τεράστια μυστικά, «κρυμμένα» όμως στα… πολυδιαφημισμένα βιβλία τηλεπωλητών…

Θα ήταν πολύ ευκολότερο, λέει ο Έκο στις ρίζες του Πρωτοφασισμού, αν εμφανιζόταν στην παγκόσμια σκηνή κάποιος και έλεγε «Θέλω να ξανανοίξω το Άουσβιτς, θέλω να παρελάσουν ξανά οι Μελανοχίτωνες στις ιταλικές πλατείες». Αλλά η ζωή δεν είναι τόσο απλή. Ο πρωτοφασισμός μπορεί να επιστρέψει με το πιο αθώο προσωπείο.»