Το πρόβλημα της Διαφθοράς και οι Πολιτικοί «Ιεροεξεταστές» μαςΗ λέξη «μηχανή» είναι αρχαιοτάτη ελληνική λέξη και προέρχεται από το «μήχος» που σημαίνει μέσον, τρόπος, βοήθημα, μηχανή, αλλά και τέχνασμα ή απάτη. Με άλλα λόγια η χρήση μηχανής έχει σκοπό να καθορίσει μια διαδικασία ή να υπερκεράσει μια δυσκολία όπως πχ βάρος, απόσταση, χρόνο και άλλα εμπόδια.

Για να λειτουργήσει μια μηχανή απαιτεί αφ’ ενός ενέργεια, αλλά και να υπερνικηθεί η, ενυπάρχουσα φυσικώ τω τρόπω, κάθε είδους, «τριβή». Πρακτικά μιλώντας, κάθε «μηχανή» θέλει και το… «λαδάκι» της, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό. Αυτό το λαδάκι αποτελεί μικρό μέρος των λειτουργικών εξόδων και υπολογίζεται στον προϋπολογισμό, συνήθως μαζί με το όποιο καύσιμο και ανταλλακτικά.  Από αυτήν την άποψη, η έννοια της «διαφθοράς» για την οποίαν κρώζουν, έκπληκτοι δήθεν, Γραμματείς,  Φαρισαίοι, «παραθυράδες» και πολιτικοί, είναι άνευ νοήματος, όπως είναι άνευ νοήματος και τα διάφορα σώματα «αδιαφθόρων».

Άλλωστε, πρώτη πρώτη, η ίδια η Πολιτεία με τα ποικίλα «ειδικά» μισθολόγια και επιδόματα, καθιέρωσε το «λαδάκι», που αντί να ρέει μέσα στην μηχανή, κατευθύνεται προς πάσης φύσεως «χειριστές», για να διασφαλίσει την εκτέλεση της εργασίας ή την «αμεροληψία» σε κάποια απόφαση. Δεν παρέμεινε όμως μέχρι εκεί, αλλά κατέστη, μάλιστα, η πρώτη χώρα, που «πέρασε» στο Σύνταγμα (!!!), επιταγές μισθολογικής αμοιβής δίκην συνεταιριστικής εταιρείας.

Καθιερώνοντας σωρεία διακρίσεων και ταυτοχρόνως ωθώντας τούς πολίτες σε άκρατο ευδαιμονισμό, παρέβη επίσης την βασική αρχή τού μεθυπερβατικού πολιτεύματος «ολιγωδείας και ολιγοκτησίας», κατά τον Άγιο Γρηγόριο Παλαμά. Ο οποίος, μάλιστα, με το δεινόν « ... Επεί ούν πάντα μέν έκαστος, ούκ έχει τα προς την χρείαν παρ’ εαυτού, πάντων δε τών τοιύτων αναγκαίως έκαστος δείται, μέσον ευρέθη το νόμισμα, δι’ ού βιωφελώς και το περιττεύον εκκενούται και το ενδέον πληρούται» (Ομιλία ΜΗ΄1), διέλυσε κάθε μάκρο-, μικρο- ή πολιτική- «Οικονομική» Θεωρία της μεταμοντέρνας εποχής.

Με το αμείλικτο ανωτέρω «…οπωσδήποτε όμως ο καθένας τα έχει ανάγκη όλα αυτά…» ο Άγιος καταργεί κάθε προνομία, εγκαθιδρύει ισομοιρία, χωρίς τα τάχα μου δήθεν «ελάχιστα όρια φτώχειας», χωρίς διάκριση είδους εργασίας ή «ετών σπουδών». Τέρμα η αναξιοπρέπεια των πολλών και η αυτόνομη «προνομία» των ολίγων. Όπως αναλύει ο Ζουράρις στην πραγματεία του «Εισαγωγή στην Απογείωση της Πολιτικής», ο Παλαμάς με την κατ’ ισομοιρίαν, αλληλοπεριχώριση των αναγκών, αποτρέπει την έκρηξη της οργής που εκκρίνει αλλιώς η πλουτοκρατική άβυσσος.

Πάπαλα λοιπόν η νομιμοποιητική βάση κάθε «ελέγχου» χωρίς ισομοιρία. Αλλά ούτε καν ηθικά, μπορεί να επιβάλει η Πολιτεία, αφ’ ης στιγμής ώθησε τους πολίτες στον τυφλό τζόγο (Χρηματιστήριο ’99), υποχρεώνοντας το νόμισμα των πολιτών να «γεννήσει» νόμισμα. Γιατί το νόμισμα (ετυμ. από το νέμω δηλαδή διανέμω) υφίσταται ως μέσον αναδιανομής πραγματικών αγαθών ή υπηρεσιών μεταξύ των εν ισομοιρία πολιτών και όχι «παραγώγων», παιχνιδιών, τζόγου ή άλλων «νομισματικών» δήθεν, υποπροϊόντων, που οι χρηματιστηριακοί και τραπεζικοί αεριτζήδες χρησιμοποιούν για την μεταφορά κεφαλαίου από τους ανθρώπους και τις χώρες, στα θυλάκια των σακακιών τους, που καλύπτουν τις βουλιμικές κοιλιές τους. Μιλάμε βέβαια για την ουσία των πραγμάτων και όχι τα νομικίστικα τερτίπια και διατάξεις, που καλύπτουν αποκλειστικά και μόνο, το «αυτόνομον» των ολίγων γαλαζοαίματων, προνομιούχων ή «ξύπνιων».

Μην μας πούνε βέβαια περί «στατιστικών» που φέρουν την χώρα πρώτη σε διαφθορά, πχ Υγεία, γιατί στην Αμερική πχ, δεκάδες εκατομμύρια πολιτών αν πάθουν κάτι βγάζουν από την τσέπη τους ό,τι μπορούν είτε ως ανασφάλιστοι, είτε ως ιδιωτικά ασφαλιζόμενοι, άρα εκεί η διαφορά είναι ότι το μεν φακελάκι γίνεται επίσημα και μάλιστα σε πολύ μεγαλύτερη τάξη μεγέθους, η δε «έγκυρη» στατιστική τους, δεν το μετράει (!!!).

Αλλά και στο θέμα της «αμεροληψίας» δηλαδή της «διαφθοράς της μίζας», είναι αναποτελεσματική η οποιαδήποτε ξιφούλκηση της «Πολιτείας». Διότι σε συνθήκες τού σύγχρονου κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού αυτό είναι πρακτικά ανέφικτο, όπως άλλωστε εδίδαξε και η περίπτωση της Λόκχηντ στο παρελθόν, αλλά και πρόσφατα της Ζήμενς. Διότι η κυβέρνηση των κάθε ΗΠΑ, Γερμανίας κτλ, θέλει τις εταιρείες της να μονοπωλούν τις αγορές των άλλων πελατών- χωρών, για λόγους αύξησης συναλλάγματος, μείωσης της ανεργίας, πολιτικής επιρροής και διεθνούς ισχύος. 

Επειδή όμως, διαρκώς μειούνται, λόγω της παγκόσμιας διάχυσης της Τεχνολογίας, αφ’ ενός οι τεχνολογικές διαφορές  των χαρακτηριστικών μεταξύ των ανταγωνιστικών αυτών προϊόντων, αφ’ ετέρου οι τιμές σύμφωνα πάντα με την τρέχουσα οικονομική θεωρία τείνουν να εξισώνονται και, τέλος, επειδή η έρευνα απαιτεί δισεκατομμύρια δολάρια, που θα επενδυθούν μόνο αν προδιασφαλιστεί η πελατεία για την αγορά μελλοντικού προϊόντος,  αυτό επιτυγχάνεται και με το «λαδάκι».  Οπότε τι μπορούν να κάνουν οι δύσμοιρες επιτροπές «επιλογής» πέρα από την κλήρωση (που δεν προβλέπεται) ή την μεροληψία; Που βεβαίως «ενίοτε» επιβάλλεται και γίνεται αποδεκτό από τις ίδιες τις κυβερνήσεις.
Θα μπορούσε πχ η κυβέρνηση να αποφασίσει την αγορά των- ας δεχτούμε για το παράδειγμα, υπέρτερων ρωσικών αεροσκαφών Μιγκ έναντι των αμερικάνικων F16; Φυσικά όχι. Είναι αυτό αμεροληψία;  Ή είναι «ηθικό» οι κατευθυνόμενοι «εισαγγελείς» των τηλεπαραθύρων να «δέχονται» το κλείσιμο, όπως όπως, της υπόθεσης Ζήμενς για να δουλέψει δήθεν η… σηματοδότηση των επεκτάσεων τού Μετρό, αφού επί χρόνια ούρλιαζαν στα παράθυρα ενάντια στην, όπως φαίνεται αμέτοχη, κυβέρνηση Καραμανλή; Λες και η σηματοδότηση είναι καμιά τεχνολογία διαστημικής φυσικής.

Η ιστορική έννοια της διαφθοράς, δεν οφείλεται σε κάποιες «εκ γενετής» ιδιότητες των λαών, όπως αφρόνως ο ΓΑΠ και ο Παπακωνσταντίνου ξεφώνιζαν σε κάθε μάζωξη ομολόγων τους και τούς άφηναν άναυδους, όχι για «ηθικούς» λόγους, ούτε επειδή κατηγορούσαν την Ελλάδα, αλλά γιατί αυτό έδειχνε ανήκουστη άγνοια βασικών παραμέτρων τού κεφαλαιακού συστήματος, από τον ΓΑΠ και τον Υπουργό του, που παρίσταναν τούς αυτόκλητους ιεροεξεταστές, χωρίς να αντιλαμβάνονται καν την ανωμαλία, που δημιουργούσαν στις σύγχρονες διεθνείς σχέσεις.

Δεν υπάρχει χώρα στην Δύση, που εξετάζουμε εδώ, που να μην συμβαίνουν αυτά, για τούς λόγους που προείπαμε, με την ενεργό μάλιστα συμμετοχή των κυβερνήσεών τους στο παζάρι των προϊόντων τους, μέσω της διπλωματίας, ακόμη και με λαδάκια και, σε αρκετές περιπτώσεις, με ωμούς εκβιασμούς.  «...Έως αν η αυτή φύσις των ανθρώπων ή...», όπως λέει, ξεκαρδισμένος στα γέλια, ο σύγχρονος πάντα Θουκυδίδης. Ή ο Νηπτικός Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς.

Γιατί το πρόβλημα της Ελλάδος είναι ότι τα λεφτά της «διαφθοράς»  ή και της πάσης φύσεως κοινοτικής ή άλλης «βοήθειας», δεν πιάνουν τόπο ως προς τούς δότες και τούς αποδέκτες παρά μόνο «… αν αναλώνονται στον τόπο που δίδονται...» όπως εύστοχα υποδεικνύει ο πρόωρα θανών μαθηματικός Γεράσιμος Κακλαμάνης, στο βιβλίο του «Ανάλυση της Νεοελληνικής Αστικής Ιδεολογίας». Για να αναλωθούν όμως εδώ, χρειάζονται να υπάρχουν προϊόντα, τα οποία προϋποθέτουν ιδέες, κάτι εξαιρετικά σπάνιο στην χώρα της απαιδείας, που δημιουργεί το αναλυτικόν πρόγραμμα και οι εσωτερικοί κανονισμοί εξάρτησης πανεπιστημίων, τού Υπουργείου δια βίου.

Και επειδή ο εκτοξεύων κατηγορίες Πρωθυπουργός και οι άλλοι πολιτικοί, το μόνο που έδειχναν ήταν την πλήρη ανικανότητά τους να κατανοήσουν ότι η έννοια χρήμα έχει σχέση με το μυαλό κι όχι με την κοιλιά, άρα και ότι η διαφθορά είναι κοινωνιολογικής και ιστορικής υφής και όχι «ηθικής» τάξεως ζήτημα, ήταν προδιαγεγραμμένο το εξωπέταγμά τους από την διεθνή πολιτική σκηνή.

Με αυτά και μ’ αυτά, νομίζω μπορούμε, πλέον, «βασίμως» να… προσδιορίσουμε την μέχρι σήμερα αγνώστου ετυμολογίας λέξη «λαδάκι» (έλαιον), που προέρχεται από το αττικόν «Ελάα» (δηλαδή Ελαία), ως προκύπτουσα από το… «Ελαύνω» που σημαίνει και συνθλίβω (Λεξ. Αρχ. Ελλ. Γλ. Σταματάκου), αλλά και θέτω εις κίνησιν (όπως προηγ.). Διότι έχει αμφότερα τα χαρακτηριστικά.


-Ο κ. Γ. Κακαρελίδης είναι Καθηγητής Εφαρμογών στην Επιχειρηματική Έρευνα & Στατιστική τού ΤΕΙ Πατρών
gkakarel@gmail.com