Μετά τiς δηλώσεις του κ. Ερντογκάν, για τις δήθεν λαθεμένες προβλέψεις της Συμφωνίας της Λωζάνης και τις διεκδικήσεις των Τούρκων στο Αιγαίο, θα ήθελα σήμερα και το θεωρώ σκόπιμο, γιατί ακούγονται πολλά, νά δηµο­σιεύσω τις προβλέψεις εκείνες της Συμφωνίας που  ενδιαφέρουν την Ελλάδα και να σχολιάσω τα σημεία εκείνα,σε  συ­σχετισµό µέ τό διεθνές δίκαιο ,πού άναφέρονται  στα σύνορα μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας και στίς έκατέρωθεν µειονότητες, ή πιστή έφαρµο­γή των  όποίων  θά πρέπει νά είναι ό άκρο­γωνιαιος λίθο της έλληνικης πολιτικής καί τουτο γιατί δυ­στυχως γράφονται καί λέγονται  άπί­θανα πράγµατα καί µάλιστα άπό έπίσηµα χείλη, µέ συνέπεια νά έπέρχεται σύγχυση στό εύρύτερο κοινό, πού δέν εχει σαφή άντίληψη της συµφωνίας αύτης άλλά καί της έρµηνείας της.

Είναι γεγονός ότι τό πλέον έπί­µαχο θέµα των έλληνοτουρκικών διενέξεων, είναι η διαφορετική ερμηνεία των  προβλέψεων της συµφωνίας της Λωζάνης πού προσδιορίζουν τά θαλάσσια σύνορα µεταξύ των δύο χωρων και οι  ένεκα αυτής , καθη­µερινές καί µάλιστα µαζικές έναέριες καί θαλάσσιες παραβιάσεις καί παραβάσεις της Τουρκίας, µέ τόν ίσχυρισµό ότι δηθεν δέν ύπάρχουν θαλάσσια η έναέρια σύνο­ρα, έξ ού καί ό λόγος παραβιάσεως της έθ­νικης µας κυριαρχίας καί των κυριαρχικων µας δικαιωµάτων, η ή διεκδίκηση έκ µέ­ρους της Τουρκίας Έλληνικων νησιων, έν­αερίου χώρου, έλληνικης ύφαλοκρηπί­δας καί τέλος ή δηµιουργία γκρίζων ζωνων, µέ τή γνωστή ενταση  µετα­ξύ των δύο χωρων.

* Σύµφωνα λοιπόν µέ τίς προβλέψεις της συµφωνίας της Λωζάνης, τά θαλάσσια σύνορα µεταξύ των δύο χωρων είναι δεδο­µένα καί προβλέπονται, πρωτον στό άρθρο 6, τό όποιο προβλέπει ότι:

«Έκτός άντιθέτου  διατάξεως της παρούσης συνθήκης, τά θαλάσσια όρια (της Τουρκίας) περιλαμβάνουσι τάς νή­σους καί νησίδια τάς κειμένας είς άπό­στασιν μικροτέραν  των τριων μιλίων, άπό της ασιατικής άκτης», πού σηµαίνει ότι τά θαλάσσια σύνορα της Τουρκίας όρίζονται στό ϋψος των 3 µιλίων άπό της άσιατικης άκτης της, πρός τήν άνοικτή θάλασσα. Στήν περίπτω­ση όµως πού άπέναντι άπό τήν Τουρκική άκτή ύπάρχουν Έλληνικά νησιά, νησίδια κ.τ.λ. καί ή όπόσταση µεταξύ των δύο ά­κτών, είναι µικρότερη των 6 µιλίων, τότε ώς συνοριακή γραµµή, όρίζεται ή µέση νο­ητή γραµµή πού άπέχει έξ ίσου όπό τίς βασικές γραµµές των άκτών των δύο χω­ρων, σύµφωνα µέ τό έθιµικό δίκαιο, άλλά καί σύµφωνα µέ τίς συµφωνίες του ΟΗΕ της Γενεύης του 1958 καί του Καράκας του 1982. Έάν τά θαλάσσια σύνορα της Τουρ­κίας πρός τήν άνοικτή θάλασσα εύρί­σκοντο πέραν των 3 µιλίων, όπως κακως ί­σχυρίζονται οί τουρκοι, τότε, ή συµφωνία της Λωζάνης, θά προέβλεπε ότι της άνή­κουν καί τά έκείθεν των τριων µιλίων εύρι­σκόµενα νησιά η νησίδια κ.τ.λ., κάτι τέτοι­ο δµως δέν προβλέπει καί συνεπως σύµφω­να µέ τό γράµµα καί τό πνευµα της διατά­ξεως του άρθρου 6 της Λωζάννης, τά σύνο­ρα της Τουρκίας, οχι άπλως βρίσκονται στό όριο των τριων µιλίων άπό τίς Άσιάτικες άκτές, άλλά δέν δύνανται νά έπεκταθουν πέραν του όρίου αύτου, ‘οπως τουτο έπα­ναλαµβάνεται έπιβεβαιώνεται καί διευ­κρινίζεται περαιτέρω µέ τό αρθρο 12 της συµφωνίας της Λωζάνης (τελευταία παρά­γραφος), τό όποίο προβλέπει όµοίως δτι:

«Αί νήσοι αί κείµεναι είς µικρο­τέραν άπόστασιν  των τριών µιλίων άπό της άσιατικης ακτης, άνήκουν στήν Τουρ­κική Κυριαρχία», πού σηµαίνει,  α) ότι τά σύνορα της Τουρκίας βρίσκονται στό ϋ­ψος των 3 µιλίων άπό τίς άσιατικές άκτές, πρός τήν άνοικτή θάλασσα, όταν όμως  άπέναντί της υπάρχουν  έλληνικά νησιά σε απόσταση μικρότερη των τριών μιλίων, τότε τά σύνορα μεταξύ των δύο χωρών  βρίσκονται στό µέσον της νοητης γραµµης πού άπέχει έξ' 'ίσου άπό τή βασι­κή γραµµή των άντίστοιχων άκτών,  β) τεκµηριούται έξ άντιθέτου [arcumentum a contrario]  ότι ή Τουρκία δέν δικαιουται καί της άπαγορεύεται συµβατικά αλλά και εθιμικά, νά έπεκτεί­νει τά σύνορά της πέραν των 3 µιλίων άπό τίς άσιατικές άκτές ή όπό τή µέση νοητή γραµµή, προκειµένου νά διεκδικήσει θα­λάσσιο χωρο, αίγιαλίτιδα ζώνη ή ύφα­λοκριπίδα ή  άντίστοιχο έναέριο χωρο, γιατί πέρα άπό τό όριο αύτό, άρχίζει, ό­πως τουτο προβλέπεται άπό τίς διεθνείς συµφωνίες, του Λονδίνου καί των Άθηνων του 1913 καί έπιβεβαιώνεται άπό τίς προ­βλέψεις των αρθρων 6 καί 12, της συµφω­νίας της Λωζάνης, ή κυριαρχία της Έλλά­δος, καί άσκείται τό Imperium αύτης και  γ]  όπου η θαλάσσια έκταση μεταξύ των ασιατικών  και των ελληνικών  ακτών είναι μικροτέρα των τριών μιλίων, τότε τα σύνορα,όπως είπαμε, ορίζονται στο μέσο της απόστασης από τις εκατέρωθεν ακτές σύμφωνα, με το διεθνές εθιμικό αλλά και συμβατικό δίκαιο.

Έκ­τός όµως άπό τά θαλάσσια σύνορα µεταξύ των δύο χωρων στήν άνατολική πλευρά της Έλλάδας, εχουµε καί τά θαλάσσια σύνορα πού βρίσκονται  στην  νοτιοανατολική πλευ­ρά της Έλλάδας µεταξύ της Δωδεκανήσου καί της Άσιατικης άκτης, τά όποία προσ­διορίστήκαν σύµφωνα µέ τό αρθρο 15 της συµφωνίας της Λωζάννης, τό όποίο όρίζει δτι: «Ή Τουρκία παραιτείται ύπέρ της Ί­ταλίας παντός δικαιώµατος καί τίτλου έπί  των κάτωθι άπαριθµουµένων νήσων» κι άπαρριθµεί ενα πρός ενα τά νησιά της Δωδεκανήσου καί <<των νησίδων των έξ αυτών έξαρτωµένων, ώς καί της νήσου Κα­στελόριζου», ώς συνέπεια του νικηφόρου πολέµου (του 1911/12) της Ίταλίας κατά της Όθωµανικης Αύτοκρατορίας, γιά νά καταλήξει στό ότι τά σύνορα µεταξύ των δύο χωρων (Τουρκίας καί Ιταλίας) είναι έκείνα πού προβλέπονται ύπό της παρού­σης Συνθήκης, δηλ. τό τρία µίλια όπό τίς ασιατικές άκτές, η ή µέση νοητή γραµ­µή, όπως προβλέπουν τό άρθρα 6 καί 12 της συµφωνίας της Λωζάνης καί τό διεθ­νές έθιµικό καί συµβατικό δίκαιο.

Έδω θά πρέπει νά τονίσουµε άκό­µη ότι σύµφωνα µέ τίς προβλέψεις του αρ­θρου 16 της συµφωνίας της Λωζάνης.

«Ή Τουρκία παραιτείται  παντός τίτλου καί δι­καιώµατος πάσης φύσεως έπί  των έδα­φων και  έν σχέσει πρός τά έδάφη, τα οποία  κείνται πέραν  των προβλεποµένων ύπό της παρούσης συνθήκης όρίων καί έπί  των νήσων ... ». Δηλ. ή Τουρκία, παραιτήθη παντός δικαιώµατός της πέραν των προ­βλεποµένων όρίων, όπως αύτό έπιβεβαιώ­θηκε ατή συνέχεια µέ τή συµφωνία πού ύπέγραψε ή Τουρκία µέ τήν Ίταλία στίς 4-­1-1932, καί τό συνηµµένο σ' αύτή Πρωτό­κολλο της 28-12-1932, µέ τήν όποίαν άνε­γνωρίσθη ή έκχώρηση καί ή κυριαρχία της Ιταλίας έπί της «Δωδεκανήσου» του Καστε­λόριζου καί των παρακειµένων νήσων καί βραχονησίδων καί διεµορφώθηκαν τά θα­λάσσια σύνορα µεταξύ των δύο χωρων καί κατ' έπέκταση καί ή κυριαρχία έπί των νη­σιών, νησίδων,' βράχων κ.τ.λ. µεταξύ των όποίων καί ή κυριαρχία των Ίµίων πού ση­µειώνονται µέ τό Νο 30, τά όποία έν συνε­χεία, έκχωρήθηκαν στήν Ελλάδα, σέ άντάλ­λαγµα της συµβολης της στό Β' Παγκόσ­µιο Πόλεµο, σύµφωνα µέ τό αρθρο 14 της Συµφωνίας Είρήνης των Παρισίων της 10-­2-1947, στήν όποίαν έπισυναύτηκαν  ή Συµφωνία και  τό Πρωτόκολλο του 1932, πού είχαν ύπογράψει ή Τουρκία µέ τήν Ίταλία, µέ τήν όποία προβλέπεται ότι: « Ή Ίταλία έκχωρεί είς τήν Έλλάδα έν πλήρη κυρι­αρχία τάς νήσους τίjς Δωδεκανήσου σύν τό Καστελόριζο καί τούς Λειψούς δηλ. 14 νησιά καί τίς παρακείµενες νησίδες µετά τοϋ σχετικοϋ θαλάσσιου χώρου κτλ.» τά όποία θά πρέπει νά πουµε ότι είχεν άπελευθερώσει ό Έλ­ληνικός 'Ιερός Λόχος.

Τή συµφωνία αύτή, ώς γνωστόν, ύπέγραψαν όλες οί συµµαχι­κές δυνάµεις, πού άποτελουν τά πέντε µό­νιµα µέλη του Συµβουλίου Άσφαλείας των 'Ηνωµένων Έθνων, χωρίς τήν προβολήν του veto, πού θά µπορουσε νά άναστείλει ή νά µαταιώσει τήν έν λόγω παραχώρηση.

Η Τουρκία µή ούσα µέλος, των ύπογραψάντων τήν έν λόγω συµφωνία εί­ρήνης του 1947, δέν δικαιουται σύµφωνα µέ τούς διεθνείς κανόνες νά προβάλλει άντίρρηση (veto) ή κάποιο δικαίωµα όπως π.χ. γιά τόν έξοπλισµό της Δωδεκανήσου, πού πηγάζει άπό τό ίερό καί άναφέρετο δικαίωµα της αύτοάµυνας, στίς έπεκτατι­κές βλέψεις της Τουρκίας καί καθως σή­µερα καί όλως παρανόµως προβάλλει ά­ξιώσεις γιά τά Ιµια, καί γιά άλλα νησιά  πού τά χαρακτηρίζει ή Τουρκία «γκρίζα ζώνη» κ.τ.λ. καθ' όσον τά σύνορα είναι ξεκαθαρισµένα, άδιάφορο έάν µνηµονεύονται όνοµαστικως ή όχι  τά έκατέρωθεν των συνόρων εύρισκόµενα νη­σιά, νησάκια, βράχοι κ.τ.λ. πού ξεπερνουν τά 1139 στό άρχιπέλαγος της Δωδεκανή­σου. Άπόδειξη δέ αύτου, ότι δηλ. εχουν προσδιορισθεί όριστικά τά σύνορα καί τά ενεκα τούτων άπορρέοντα έκατέρωθεν δικαιώµατα είναι,  ή παραίτηση της Τουρ­κίας άπό τήν προσφυγή της κατά τής Ιτα­λίας στό Διεθνές Διαρκές Δικαστήριο τό 1933, άπά τό όποίο ζητουσε νά προσδιο­ρίσει τά µεταξύ των δύο χωρών σύνορα κτλ

Εκείνο πάντος πού πρέπει νά τονισθεί ίδιαιτέρως στό σηµείο αύτό, είναι ότι µέ τή Συµφωνία της Λωζάνης ή Τουρκία παραιτήθηκε ρητώς, παντός τίτλου καί δικαιώµατος πόσης φύσεως, πέραν των προβλεποµένων όρίων, των τριων µιλίων άπό τίς άσιατικές άκτές, ώς καί έπί των νήσων δηλ. παραίτηση ρητή καί άνευ έπι­φυλάξεως, των οίουδήποτε, τυχόν δικαιω­µάτων της, γιά έπέκταση της αίγιαλίτιδος ζώνης της ή γιά τυχόν δικαιώµατά της στόν έναέριο χωρο ή έπί τµήµατος της Ύ­φαλοκρηπίδος του Αίγαίου κ.τ.λ. τά όποία βρίσκονται σέ συσχετισµό µέ τά προβλε­πόµενα ύπό της συµφωνίας όρια.

Παρά ταύτα θά πρέπει νά τονίσω δτι ή Τουρκία, όχι µόνο παραβιάζει µέ θε­τικές της πράξεις ή ένέργειες τίς ύπο­χρεώσεις της πού άπορρέουν άπό τή συµφωνία της Λωζάνης, άλλά καί µέ άπει­λές πολέµου, (casus belli) ένεργεί κατά της κυριαρχίας µας καί των κυριαρχικων µας δικαιωµάτων, κατά παράβαση του άρ­θρου (2 παρ. 4) του Κατ. Χάρτη του ΟΗΕ, της Τελικης Πράξης του Έλσίνκι, καί του Διεθνους Δικαίου γενικως καί µάλιστα µέ τήν άνοχή ή τή σύµφωνο γνώµη των Μεγ. Δυνάµεων, πού εχουν όριστεί άπό τόν ΟΗΕ µέ τήν πρωταρχική ύπευθυνότητα διατή­ρησης της διεθνούς είρήνης καί άσφά­λειας του Κόσµου δηλ. είναι ύπεύθυνες γιά τή διατήρηση της νοµιµότητας καί του status quo, όπως αύτό διαµορφώθηκε µετά τόν Β' Παγκόσµιο Πόλεµο καί µά­λιστα µέ τούς άγωνες καί τίς θυσίες της Έλλάδος κατά του Φασισµου καί του Να­ζισµου καί τήν άπουσία της φιλοναζιστκής  Τουρκίας, ή όποία σήµερα µας άπει­λεί µέ πόλεµο καί µας έκβιάζει νά παραι­τηθουµε καί νά µήν άσκήσουµε τά εννοµα δικαιώµατά µας, όπως π.χ. α) του δικαιώ­µατος έξερεύνησης καί έκµετάλλευσης των πετρελαίων του Αίγαίου (όπως π.χ. της θέσης Μπάµπουρας της Θάσου) πού βρί­σκεται στά 12 ν. µίλια καί πολύ έντευθεν του ήµίσεως του Αίγαίου, τό όποίον δι­εκδικεί, όλως παρανόµως, άπό τό 1973. β) του δικαιώµατος έπέκτασης της Αίγια­λίτιδας ζώνης µας, στά 12 ν.µ., τήν όποί­αν µας συνιστουν νά άποφύγουµε οί 'Α­µερικανοί, ένω οί Τουρκοι δηλώνουν ότι θά θεωρήσουν ώς casus belli, παρά τό γε­γονός ότι αύτό άποτελεί διεθνές έθιµικό δίκα [jus Gogens] ύποχρεωτικης έφαρ­µογης καί σεβασµου άπό όλες τίς χωρες του κόσµου, όπως άκριβως τό έχουν άσκή­σει οί ΗΠΑ καί ή Τουρκία, οί όποίες µας άπειλουν έάν τό άσκήσουµε κι έµείς,θα μας κήρύξουν πόλεμο . γ) του δικαιώµατος των νήσων καί των νησίδων µας στήν ύφαλοκρηπίδα του Αίγαίου , παρά τίς ρητές διατάξεις των δι­εθνων συµφωνιων, του ΟΗΕ, της Γενεύης του 1958 καί του Καράκας του 1982, ή έφαρµογή των όποίων άπό  όλες σχεδόν τίς χωρες του κόσµου, άκόµη καί µέ άποφά­σεις του Διεθνους Δικαστηρίου, τό έχουν καταστήσει διεθνές έθιµικό δίκαιο, δηλ. ύποχρεωτικης έφαρµογης καί σεβασµου άπό κάθε χώρα καί µάλιστα µέλος του ΟΗΕ., όπως εΙναι ή Τουρκία, ή όποία ύπο­χρεουται στό σεβασµό καί τήν έφαρµογή του, άδιάφορα έάν έχει ύπογράψει η όχι τίς έν λόγω συµφωνίες.

Ένα αλλο σηµείο τριβης µεταξύ των δύο χωρων, θά πρέπει νά πουµε οτι εΙναι καί τό θέµα της παραβίασης του ένα­ερίου χώρου της Ελλάδος στό Αίγαίο άπό τά Τουρκικά στρατιωτικά άεροπλάνα, ένω ή συµφωνία της Λωζάνης προβλέπει στήν παραγ. β' του αρθρου 13 αύτης ότι:

«Ή 'Οθωµανική Κυβέρνηση, θά άπαγορεύσει είς τήν στρατιωτικήν άεροπλοία αύτής νά ύπερίπτατaι των   νήσων Μυτιλήνης, Χίου, Σάµου καί Ικαρίας», οπως άκριβως ή άπαγόρευση αύ­τή προβλέπεται άπό τίς διεθνείς συµβάσεις Βαρσοβίας, Σικάγου κτλ περί άερο­πορικου δικαίου καί άπό τό διεθνές έθι­µικό δίκαιο.

Παρά ταύτα ή Τουρκική άεροπο­ρία, προχωρεί σέ καθηµερινές καί µάλιστα µαζικές πολλές φορές παραβιάσεις του έναερίου χώρου µας, κατά παράβαση της συµφωνίας της Λωζάνης, τού πιο πάνω ρητού  αυτοπεριορισμού της, άλλά καί τούς δι­εθνούς δικαίου, καί έµείς περιοριζόµαστε στίς άπλές άναγνωρίσεις  των αεροπλάνων της,  σύµφωνα µέ τίς όδηγίες του ΝΑΤΟ, πέραν των παραβιάσεων πού κάνει σέ καθηµερινή βάση των Κανό­νων ICAO, µέ τά στρατιωτικά της άερο­πλάνα τά όποία δέν ύποβάλλουν σχέδια πτήσεων, ένω παραβιάζουν τό FIR των Ά­θηνων, µέ όλους τούς κνδύνους πού συνε­πάγεται αύτό γιά τή διεθνή άεροπλοΙα.

Στό σηµείο αύτό θά ηθελα νά ση­µειώσω ότι ή Έλλάδα, µέ τό Νόµο 5017/1931 καί τό Π.Δ. της 6.9.1931, καθόρισε τά χωρικά ϋδατα καί τόν έναέριο χωρο της στά 10ν µίλια καί ασκησε τό δικαίωµά της αύτό ανελειπώς έκτοτε και µέχρι τό 1974, δηµιουργώντας έτσι µέ τή µακροχρόνια ασκηση «τοπικό έθι­µικό δίκαιο».

Η Έλλάδα όµως τό 1936 περιόρισε γιά λόγους έλευθερο­πλοΙας τά χωρικά της ύδατα στά 6 ναυτικά µίλια ένω ό έναέριος χωρος της παρέµει­νε οπως άρχικά εΙχε προσδιοριστεί στά 10ν.µίλια, καθεστώς τό οποίο ίσχυσε, απως εϊπαµε καί µέ τήν άνοχή της Τουρκίας µέχρι τό 1974 δηλ. έπί 50 χρόνια περίπου άδιατάρακτης έφαρµογης, µέ συ­νέπεια νά έχει δηµιουργηθεί  <τοπικός έθιµικός κανόνας>  τόν όποίον ένω έσέβετο ή Τουρκία, αρχισε νά τόν άµφισβητεί µό­λις µετά τήν άποχώρησή µας άπό τό ΝΑΤΟ τό 1974, καί κατά τή διάρκεια των δια­πραγµατεύσεών µας µετά τό 1980, γιά τήν έπανένταξή µας, γι' αύτό καί ή αµφισβήτη­σή της αύτή, έπειτα άπό τόσα χρόνια, εΙναι άνίσχυρη καί παράνοµη καί δέν λαµβάνεται ύπ' οψιν.

Ώς έκ τούτου οί παρα­βιάσεις του έναερίου χώρου µας πού γί­νονται άπό τά τουρκικα άεροσκάφη, µε­ταξύ των 6 καί 10 ν. µιλίων, είναι παράνοµες καί δίδουν τό δικαίωµα στήν  Ελλάδα νά προχωρήσει στήν άναχαίτηση καί κατάρρι­ψή τους, λόγω συρροής παραβιάσεων, ό­πως τουτο προβλέπεται άπό τίς διεθνείς συµβάσεις καί εχει έφαρµοσθεί στήν πρά­ξη άπό άλλες χωρες.

* Καί τώρα άς ελθουµε στίς παρα­βιάσεις των προβλέψεων του άρθρου 14 της συµφωνίας της Λωζάνης, σύµφωνα µέ τίς όποίες προβλέπεται ότι:« Αί νησοι  Ιµ­βρος καί Τένεδος, παραµένουσι ύπό τήν Τουρκικήν κυριαρχίαν, θά άπολαύωσιν είδικης διοικητικης όργανώσεως, άπο­τελουµένης έκ τοπικών στοιχείων καί πα­ρεχούσης πάσαν εγγύηση είς τόν µή µου­σουλµανlκόν ίθαγενή πληθυσµόν, δι' ότι άφορά είς τήν τοπική διοίκηση καί τήν προστασίαν των προσώπων καί περι­ουσιων. Ή διατήρηση της τάξεως θά έξ­ασφαλίζεται έν αύταίς δι' άστυνοµίας στρατολογουµένης µεταξύ του ίθαγενούς πληθυσµου, με  τή φροντίδα της ώς ανω προ­βλεπόµενης τοπικης διοικήσεως, κτλ.»,  πού σηµαίνει ότι συνίσταται αύτονοµικό καθεστως, τό όποίο θά συγκροτουσαν οί 'Έλληνες, πού όµως ούδέποτε έφαρµόσθη ύπό της Τουρκίας, ένω άπό τήν άλλη πλευ­ρά της Έλλάδος ούδέν έπιχειρήθη καί ού­δεµία προσφυγή έγένετο στό Διεθνές Δι­καστήριο κατά της Τουρκίας, γιά τό σεβα­σµό καί τήν έφαρµογή της συµφωνίας, άλ­λά καί ούτε  ζητήθηκε ποτέ  άποζηµίωση των κατοί­κων των νησιων, γιά τίς έν συνεχεία, άπω­λεσθείσες περιουσίες τους, τίς όποίες ά­παλλοτροίωσε ή Τουρκία, µέ συνέπεια νά άπωλέσουν οί 'Έλληνες κάτοικοι της 'Ίµ­βρου καί της Τενέδου, σχεδόν όλόκληρη τήν καλλιεργούµενη περιουσία τους καί τά βοσκοτόπια τους. Υπολογίζεται δέ ότι άπό τό 34.000 στρέµµατα των περιουσιων των Έλλήνων, άπαλλοτροιώθηκαν γιά δη­θεν δηµόσια ώφέλεια, 27.354 στρέµµατα άντί 2 δρχ. κατά τ.µ. µέ άποτελέσµατα νά άναγκασθουν οί 10.000 περίπου Έλληνες κάτοικοι των νησιων νά τά έγκαταλείψουν, για  νά παραµείνουν σήµερα ελάχιστοι γέροντες, οί όποίοι θά φύγουν έντός όλί­γου, γιά τας αίώνιους µονάς.

Οί προβλέψεις της συµφωνίας της Λωζάνης, γιά τά δικαιώµατα των έκα­τέρωθεν µειονοτήτων προσδιορίζουν σα­φώς τίς ύποχρεώσεις της Τουρκίας, καί τίς προβλεπόµενες συνέπειες των πράξεών της έκ των παραβιάσεών τους, καί συγκε­κριµένα.

* Σύµφωνα α) µέ τό άρθρο 37 της συµφωνίας της Λωζάνης ή Τουρκία, άνα­γνωρίζει στι οί διατάξεις αύτης όποτε­λουν θεµελιώδεις κανόνες δικαίου, πού σηµαίνει ότι άποδέχεται τίς γενικές άρ­χές του δικαίου καί όταν λέµε «γενικές άρχές του δικαίου» έννοουµε ύποχρεω­τικό καί έξαναγκαστικό, jus Gogens, κα­νόνα δικαίου, πού έφαρµόζεται άπό τό Διεθνές Δικαστήριο, βάσει του Καταστα­τικου αύτου, τό όποίο µας δίνει τή δυνα­τότητα νά καταδικάσουµε τήν Τουρκία σέ περίπτωση προσφυγης µας, έπί της βάσει της συµφωνίας της Λωζάνης πού άποτελεί «συνυποσχετικό», β) ότι άναλαµβάνει συµβατικως καί δεσµεύεται νά µήν ψηφί­σει Νόµο ή Κανονισµό ή νά ένεργήσει δι­οικητική ή άλλη πράξη, πού θά ερχεται σέ άντίθεση µέ τίς διατάξεις αύτές, γ) στι άναγνωρίζει ότι οί προβλέψεις της συµ­φωνίας της Λωζάνης ύπερτερούν καί κατι­σχύουν των έσωτερικων της κανόνων κ.τ.λ. πού σηµαίνει ότι άποδέχεται τήν ύπεροχή του διεθνους δικαίου, σπως συµβαίνει καί µέ κάθε πολιτισµένη πολιτεία.

Παρ' όλα αύτά καί κατά παράβασιν της βασικης άρ­χης του δικαίου, pacta sund serνanda, ή Τουρκία καµµία άπό τίς παρά πάνω άρχές δέν έτήρησε, καί πρίν καλά-καλά στεγνώ­σει τό µελάνι της  ύπογραφης της, εσπευ­σε νά ψηφίσει Νόµους καί µάλιστα µυστι­κούς, δηλ. πρωτοφανής νοµοθετική πράξη στά διεθνή χρονικά καί νά έκδόσει Διατάγµα­τα όπως π.χ.. τό 1964 πού δέν έπέτρεπε τήν έλεύθερη διάθεση των περιουσιων των Έλλήνων της  Κωνσταντινουπόλεως, η νά λάβει διοιικητικά µέτρα πού ηρχοντο σέ πλήρη άντίθεση µέ τίς προβλέψει τις συµ­φωνίας της Λωζάνης, χωρίς ποτέ ή Ελλάδα, πέρα άπό κάποιες χλιαρές άντιδράσεις, νά κάνει κάτι έναντίον της, καί κυρίως νά φέρει τό θέµα ένώπιον του Διεθνούς Δι­καστηρίου, όπως επραξε µιά φορά στήν περίπτωση της άνταλλαγης των πληθυ­σµων, κατά τήν όποίαν τό Διεθνές Δικα­στήριο άπεφάνθη ότι, «στα νησιά άναλαµβάνει µιά διεθνή ύποχρέωση και  είναι ύποχρεωµένη νά τήν έκτελέσει άλ­λά καί νά έπlφέρει στό έσωτερlκό της δίκαιο όλες έκείνες τίς τροποποιήσεις πού είναι άναγκαίες, γιά τήν έκτέλεση των διεθνων της  ύποχρεώσεων». Συνεπως οί Νόµοι πού ψήφισε ή Τουρκία κατ' άντί­θεση πρός τίς προβλέψεις της συµφωνίας της Λωζάνης, µπορούν νά άνατραπούν, µέ δικαστική προσφυγή, καθ' όσον είναι ά­κυροι καί άνίσχυροι, καί δέν µπορει νά ε­χουν νόµιµα άποτελέσµατα,  πού σηµαίνει ότι τά άποτελέσµατα τά όποια προηλθαν άπό τούς παράνοµους αύτούς Νόµους, µπορούν ν' άνατραπούν καί νά έπανέλθουν στήν πρωτέρα αύτων κατάσταση, πέραν ά­πό τίς νόµιµες άποζηµιώσεις, οί όποιες µπορούν νά άναζητηθούν καί νά έπιδι­κασθούν.

* Ή Τουρκία µέ τά άρθρα 38 καί 39 άναλαµβάνει τήν ύποχρέωση νά προ­στατεύσει τή ζωή, τήν έλευθερία καί τήν περιουσία των µή µουσουλµάνων κατοίκων, δηλ. των Χριστιανων, χωρίς καµµία διά­κριση φυλής, φύλλου η θρησκείας, µεταξύ αύτων καί των µουσουλµάνων, έν πλήρη ίσότητα άπέναντι στό Νόµο καί ότι όλοι οί πολίτες θά µπορούν νά άπολαµβάνουν τά Άστικά , Πολιτικά και Θρησκευτικά τους δικαιώµατα καί νά άσκούν έλεύθερα, δηµοσίως η ίδιωτικώς οίαδήπο­τε πίστην, θρησκεία ή δοξασίαν, µέ πλήρη έλευθερία καί όταν λέµε έλευθερία, έννο­ούµε βεβαίως καί τήν έλευθερία άποκτή­σεως καί καρπώσεως ίδιοκτησίας κινητων η άκινήτων, όπως όρθως έρµηνεύεται ή εν­νοια της έλευθερίας µέ γνωµοδοτική άπά­φαση του Διεθνούς Δικαστηρίου.

Παρ' όλα αύτά ή Τουρκία µέ τά διάφορα µέσα πού υίοθέτησε, κατάφερε νά έξολοθρεύσει καί νά έξαφανίσει τίς χριστιανικές µειονότητες, φθάνοντας µά­λιστα µέχρι καί τις διοργανώσεως προ­γκρόµ σέ βάρος των Έλλήνων της Κων/πο­λης καί τής Σµύρνης μέ σκοπό, « νά πιέσει τήν Έλλάδα νά άλλάξει στάση γιά τό Κυ­πριακό» όπως αύτά άποδείχθηκαν στό στρατοδικειο της Κων/πόλης, όταν έδικά­ζετο ό πρωθυπουργός της Τουρκίας Άντάν Μεντέρες καί ό ύπουργός των έξωτερικων Ζουλού.

Έτσι λοιπόν ή Τουρκία χωρίς καµ­µία άφορµή η δικαιολογία, άλλά βάσει σχεδίου, γιά τήν άποµάκρυνση της Έλλη­νικης-µειονότητας, κατά παράβαση καί καταχρηστικότητα των παρά πάνω διατά­ξεων, κατάφερε, µέ είδική νοµοθεσία,  άσκηση Κυβερνητικής καί γενικώτερα Διοικητι­κής πρακτικής, να άφαιρέσει τήν Τουρκική ύπηκοότητα, άπό χιλιάδες Έλληνες, τούς στέρησε τίς άδειες παραµονης, τούς άπή­λασε, τούς δήµευσε τίς περιουσίες ή τίς κατέσχε, τούς τροµοκράτησε, τούς στέρη­σε άδειες άσκήσεως όρισµένων έπαγγελ­µάτων καί άφού κατά καιρούς πραγραµµά­τισε τά διάφορα προγκρόµ των διώξεων, καταστροφων, βιασµων κ.τ.λ. κάθε Έλληνι­κου µειονοτικου καί Χριστιανικου στοι­χείου, λεηλάτησε, κατέστρεψε καί έξαφά­νισε τήν 'Ελληνική µειονότητα άπό τήν Κωνσταντινούπολη, τήν Ίµβρο, τήν Τένεδο καί γενικότερα άπό τήν Τουρκία.

Παρ' όλα αύτά, έρχεται ό κ. Ερντογκάν όπως και άλλοι Τούρκοι ήγέτες στο παρελθόν και µέ τή θρασύτητα πού τούς χαρακτηρίζει, κα­τηγορουν τήν Έλλάδα, δτι δηθεν παρα­βιάζει τή συµφωνία της Λωζάνης καί µας άπειλουν με  causus belli, ότι θά λάβουν µέτρα, έναντίον µας, εκβιάζοντάς μας να συμμορφωθούμε  με τις παράνομες, αυθαίρετες και παράλογες αξιώσεις τους ,ενώ η διεθνής κοινό­τητα καθεύδει.

Η Τουρκία όµως κι αν άκόµη είχε δί­καιο στίς αξιώσεις της – πέραν των ανωτέρω-, δέν µπορεί νά τίς προβάλει γιατί δέν έχει νόµιµο δικαί­ωµα καί αύτό, γιατί σύµφωνα µέ µία βασική άρχή του Άγγλοσαξωνικου δικαίου «αύτός πού ζητα δικαιοσύνη, θά πρέπει νά έχει καθαρά χέρια» καί ή Τουρκία, ώς γνωστόν, δέν έχει καθαρά χέρια, γιά νά µπορεί νά άξιώνει σεβασµό της συµφωνίας της Λω­ζάνης άπό τήν Έλλάδα, όταν τά χέρια της είναι γεµάτα αίµατα άθώων Χριστιανων κτλ.

Από τήν πλευρά της ή Έλλάδα θά πρέπει νά πουµε ότι, όχι µόνο όλιγώρησε καί δέν έλαβε τά άντίστοιχα µέτρα κατά της µουσουλµανικης τουρκογενους µειονότη­τας της Δυτικης Θράκης, βάσει της νο­µίµου άρχης των άντιποίνων, καί βάσει της άρχης της άµοιβαιότητας, πού άπο­τελεί θεµελιώδη άρχή της συµφωνίας της Λωζάνης, άλλά άπεναντίας τήρησε καί τη­ρεί άπαρέκλητα τίς ύποχρεώσεις της, πού άπορρέουν άπό τή συµφωνία της Λωζάνης, καί όταν άκόµη ή έλληνική µειονότητα ύπέστη τά προγκρόµ του 1955, γιά νά περιορισθεί µετά τήν παρέµβαση του άνεκδιήγητου Φόστερ Ντάλες, στήν ύψω­ση της Έλληνικης σηµαίας στό κλιµάκιο του ΝΑΤΟ στή Σµύρνη, ένώπιον του Τουρ­κικου άγήµατος, γιά λόγους ήθικης ίκανοποιήσεως, ένω τά όργανωµένα προ­γκρόµ, όπως είπαµε, είχαν προκαλέσει σέ βάρος της 'Ελληνικης µειονότητας, ζη­µιές ϋψους 500 έκατοµµυρίων δολλαρίων καί σέ βάρος της έκκλησιαστικης περιου­σίας 150 έκατοµµυρίων δολλαρίων, κατά τίς έκτιµήσεις του Παγκοσµίου Συµβου­λίου Έκκλησιων.

Ένω παράλληλα είχαν δολοφονή­σει, βιάσει, καταστρέψει καί έξολοθρεύ­σει τήν άκµάζουσα έλληνική µειονότητα των 250 χιλιάδων της Κωνσταντινούπολη, η οποία και ολοκληρώθηκε  με τα  γεγονότα του  1964 κτλ.

* Σύµφωνα µέ τό αρθρο 40 καί 41 της συµφωνίας της Λωζάνης, ή Τουρκία άνέλαβε τήν ύποχρέωση νά σεβαστεί άλλά καί νά προστατεύσει τά ύπάρχοντα ίδρύ­µατα καί σχολεία καί νά παράσχει κάθε χρηµατική βοήθεια γιά τήν έξυπηρέτηση των σκοπων τους, πού όµως τίποτε δέν έκαµε, άλλά άπεναντίας τούς ύπέβαλε δυσβάστακτους φόρους, δήµευσε τίς περιουσίες τους, έπενέβη στή διοίκησή τους καί όδήγησε στή διακοπή της λειτουρ­γίας τους, άντί της άναπτύξεώς τους, ώς είχε συµβατική ύποχρέωση καί µάλιστα γιά οίκονοµική τους ένίσχυση άπό τόν Κρατικό προϋπολογισµό.

Αποτέλεσµα της τουρκικης αύ­της πολιτικης ηταν τά 166 Έλληνικά σχο­λεία µέ τούς 24.296 µαθητές τό 1921 νά έχουν µειωθεί σήµερα σε ελάχιστα στην Κωνσταντινούπολη...

* Μέ τό αρθρο 42 παρ. 3 προβλέπε­ται ή προστασία των θρησκευτικων ίδρυ­µάτων, µεταξύ των όποίων καί του Πα­τριαρχείου. Τό Πατριαρχείο Κωνσταντι­νουπόλεως άποτελεί Ύπατη Πνευµατική Άρχή µέ Οίκουµενικό καί διαχρονικό χα­ρακτήρα. 'Έχει ίδια νοµική ύπόσταση καί άποτελεί  IPSO JURE  άντικείµενο του δι­εθνους Δικαίου. Τήν ίδιοτυπία του αύτή, ώς πνευµατικού νοµικού προσώπου µέ Οίκουµενικό χαρακτήρα καί άρµοδιότητα, έπί του πληρώµατος των  Ορθοδόξων Χριστιανων καί Έκκλησιων σέ όλα τά µήκη καί πλάτη της γης, άναγνωρίζουν καί δια­σφαλίζουν διάφορες διεθνείς συµβάσεις, ώς έπίσης καί τουρκικά Φιρµάνια των Σουλτάνων, πρίν καί µετά τήν πτώση της Κωνσταντινουπόλεως. Παρά ταυτα ή Τουρ­κία προσπαθεϊ πάντα καί κατά τρόπο πα­ράνοµο, έκβιαστικό καί τροµοκρατικό, νά παρεµβαίνει στό έργο του  και  εμμέσως  στην εκλογή του Πατριάρχη , με το κλείσημο της Σχολής  της Χάλκης , την οποίαν αρνείται  πεισμόνως  να ανοίξει , πάραβιάζοντας  ασυστόλως τους εσωτερικούς της κανόνες αλλά και  τα διεθνώς πλέον  προστατευόμενα και καθιερωθέντα Ανθρώπινα Δικαιώματα, ως εθιμικό δίκαιο , υποχρεωτικής εφαρμογής  και προστασίας.

* Σύµφωνα µέ τό άρθρο 43 της συµφωνίας της Λωζάνης οί Χριστιανοί, δέν είναι ύπόχρεοι νά έκτελούν πράξεις άσυµβίβαστους µέ τή θρησκεία η τά έθι­µά τους κ.τ.λ. πλήν όµως ή Τουρκία «άπη­γόρευσε στούς ίερείς  νά φορουν τά ράσα τους έξω άπό τίς έκκλησίες, καί µάλιστα µέ Νόµο πού ηρχετο σέ άντίθεση µέ τίς προβλέψεις της συµφωνίας της Λωζάνης, άπαγόρευσε τήν πρωίνή προσευχή των Έλ­λήνων µαθητών, άπηγόρευσε τήν είσοδο των ίερέων στά Έλληνικά σχολεία, άπηγό­ρευσε τόν έορτασµό στά σχολεϊα των έορ­των του Πάσχα, των Χριστουγέννων καί της Πρωτοχρονιάς, έκλεισε τήν 'Ιερά Θεολο­γική Σχολή της Χάλκης καί άνάγκασε τά Ελληνόπουλα νά άρχίζουν τά µαθήµατά τους, µέ τό νά κραυγάζουν ότι είναι τουρ­κοι καί ότι είναι εύτυχείς γιατί γεννήθη­καν τουρκοι, κ.τ.λ.».

* Μέ τό άρθρο 44 ή Τουρκία άποδέ­χεται ότι,  α) οί διατάξεις αύτές της συµ­φωνίας της Λωζάνης συνιστούν υποχρεώσεις διεθνους ένδιαφέροντος µέ αύξηµέ­νη ίσχύ καί δεσµευτικότητα ή όποία κα­τισχύει έναντι παντός έσωτερικου κανόνα, πού σηµαίνει ότι ή παραβίασή τους, έν­διαφέρει τή Διεθνή Κοινότητα, γι' αύτό καί έχουν τεθεί ύπό τήν έγγύησιν της ΚΤΕ καί ηδη ύπό τήν έγγύηση του ΟΗΕ, πού άποτελεί  διάδοχο καί συνεχιστή του έρ­γου της ΚΤΕ, ό όποϊος έχει δικαίωµα καί όφείλει νά παρέµβει προκειµένου νά ύπο­χρεώσει τήν Τουρκία νά σεβαστεϊ τίς ύπο­χρεώσεις της, µετά βέβαια άπό προσφυγή της ένδιαφεροµένης χώρας καί β) οτι ή Τουρκία συµφωνεί, οταν προκύψει όποι­αδήποτε διαφωνία, σχετικως µέ τίς δια­τάξεις της συµφωνίας της Λωζάνης, έάν ενα οίοδήποτε µέρος της συµφωνίας τό έπιθυµεί, νά ύπαχθεϊ στό Διεθνές Δικα­στήριο κ.τ.λ., πού δυστυχως ποτέ δέν προ­σέφυγε ή Έλλάδα.

* Τέλος µέ τό άρθρο 45 προβλέ­πεται ότι: "Τά άναγνωρισθέντα διά των διατάξεων του παρόντος δικαιώµατα είς τάς έν Τουρκία µή µουσουλµανικάς µειο­νότητας, δηλ. τάς Χριστιανικάς, άναγνωρί­ζονται έπίσης ύπό τής Έλλάδος, εις τάς έν αυτή  έδάφη  εύρισκοµένας µουσουλµανι­κάς µειονότητας». Δηλ. µέ τό άρθρο αύτό, καθιερώνεται ή άρχή της άµοιβαιότητας, µέ τή µόνη διαφορά ότι ή ύποχρέωση της Ελλάδας, έπεται της ύποχρεώσεως της Τουρκίας, ή έκπλήρωση της όποίας άποτε­λεϊ καί προϋπόθεσή της, διαφορετικά ή Έλλάδα έχει δικαίωµα, ένώπιον του όρ­γίου των παραβιάσεων ύπό της Τουρκίας νά προσφύγει, όπως είπαµε, στό Διεθνές Δικαστήριο, προκειµένου νά άποστεί των άµοιβαίων ύποχρεώσεών της, προ­βάλλοντας τήν ενσταση του µή έκπληρω­θέντος συναλλάγµατος, νά άπαιτήσει τήν άποκατάσταση της άριθμητικής ίσορρο­πίας των µειονοτήτων, τήν έφαρµογή της νοµίµου άρχης των άντιποίνων, τήν άξίω­ση άποζηµιώσεως των θυµάτων καί των ύλικων ζηµιων, τήν άποκατάσταση των πραγµάτων στήν πρωτέρα αύτων κατά­σταση, βάσει των προβλέψεων της Συμφωνίας της Λωζάνης αλλά και της  άρχης Rebus SiC stati­bus κ.λ.π., πλήν όµως ούδέν έπραξε, µέ συνέπεια ή Τουρκία νά άποθρασύνεται καί ή Διεθνης Είρήνη καί άσφάλεια της περι­οχης, νά βρίσκεται πάντα σέ κίνδυνο.