Το πολύπλοκο γραφειοκρατικό τέραςΗ Ελλάδα δεν πρόκειται ποτέ να βγει από την κρίση αν κάποιοι πολιτικοί δεν αποφασίσουν με σθένος και αποφασιστικότητα να εξοντώσουν το απίστευτο γραφειοκρατικό τέρας που οι ίδιοι έχουν εκθρέψει. Αυτή είναι η γνώμη ενός ανθρώπου που γνωρίζει από μέσα τις δομές και τις αρθρώσεις ενός τερατώδους γραφειοκρατικού κράτους, το οποίο παραμένει αλώβητο και συνεχίζει να καταστρέφει συνολικά πλέον την ελληνική κοινωνία.

Ο άνθρωπος αυτός είναι ο κ. Παναγιώτης Καρακατσούλης, μέλος του Ινστιτούτου Έρευνας Ρυθμιστικών Πολιτικών, το οποίο προσπαθεί να εντοπίσει τί ακριβώς συμβαίνει σε μία δημόσια διοίκηση η οποία είναι δομημένη κατά τρόπο που ακυρώνει οποιαδήποτε προσπάθεια μεταρρυθμίσεώς της. Μιλώντας στο Συνέδριο που συνδιοργάνωσαν στο Ξυλόκαστρο το φιλελεύθερο γερμανικό Ίδρυμα Φρήντριχ Νάουμαν και η ελληνική μη κυβερνητική οργάνωση Ευρωπαϊκή Έκφραση, ο κ. Π. Καρακατσούλης κατέθεσε μία σειρά από στοιχεία που μόνον ρίγος προκαλούν.

Επεσήμανε έτσι ότι, μέχρι της αφίξεως της τρόικας στην Αθήνα και της υπογραφής του πρώτου μνημονίου, ουδείς γνώριζε πόσοι δημόσιοι υπάλληλοι υπάρχουν στην Ελλάδα, πόσο πληρώνονται και τί κάνουν. Ουδείς επίσης γνώριζε πόσοι δημόσιοι οργανισμοί λειτουργούν στην χώρα και τί προσφέρουν. Με βάση την γνωστή απογραφή, ναι μεν κατεγράφησαν 700.000 δημόσιοι υπάλληλοι που είναι μόνιμοι, έμειναν όμως εκτός απογραφής τουλάχιστον άλλες 100.000 που έχουν μόνιμο εποχικό χαρακτήρα και οι οποίοι δεν αποκλείεται να είναι και διπλάσιοι. Ο κ. Π. Καρακατσούλης είπε, επίσης, ότι στην Ελλάδα κατ’ εκτίμηση πρέπει να υπάρχουν 4.000 δημόσιοι οργανισμοί, από τους οποίους μόνον οι 1.500 είναι γνωστοί και καταγεγραμμένοι. Για τους υπόλοιπους, ουδείς γνωρίζει ποιοι είναι, με τί ασχολούνται και πώς χρηματοδοτούνται. Σημείωσε δε ότι οι άγνωστοι δημόσιοι υπάλληλοι είναι αυτοί που απασχολούνται σε Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου (ΝΠΙΔ), των οποίων ο αριθμός επίσης παραμένει μυστήριο…

Μάθαμε ακόμη από τον ομιλητή ότι στο Δημόσιο υπάρχουν 23.142 καταγεγραμμένες αρμοδιότητες, 6.500 κωδικοί μέσω των οποίων διακινείται χρήμα και 171.000 ρυθμίσεις μέσω των οποίων η ελληνική γραφειοκρατία μπορεί να ζει και να βασιλεύει έως ότου η Ελλάδα πτωχεύσει πλήρως. Το δε πλεονάζον κόστος της γραφειοκρατίας αυτής κυμαίνεται από 14 έως 17,5 δισεκατ. ευρώ τον χρόνο και είναι υπερδιπλάσιο του αντίστοιχου κοινοτικού μέσου όρου. Πρόκειται δηλαδή για μία πραγματική πληγή της ελληνικής οικονομίας, για την οποία δεν είδαμε κανέναν να «αγανακτεί».

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι, κατά τον κ. Παν. Καρακατσούλη, στην διόγκωση και την γραφειοκρατική δομή της δημόσιας διοικήσεως πολύ μεγάλες είναι οι ευθύνες των κυβερνήσεων Κώστα Σημίτη και Κώστα Καραμανλή, στην διάρκεια των οποίων οι δημόσιοι υπάλληλοι αυξήθηκαν κατά 450.000! Είχαν επίσης αυξηθεί κατά 200.000 από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του 1980. Όμως, το 1985, επί Ανδρέα Παπανδρέου, σταμάτησε η διόγκωση του δημόσιου τομέα γιατί η τότε κυβέρνηση είχε ζητήσει από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή σταθεροποιητικό δάνειο, που απαγόρευε την αύξηση των δημοσίων δαπανών. Έτσι, ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων, από 250.000 το 1981, έφθασε τις 450.000 το 1986, μειώθηκε ελαφρά το 1992 από την κυβέρνηση Κων. Μητσοτάκη, για να πάρει την ανηφόρα από το 1998 και μετά.

Στο Συνέδριο του Ξυλόκαστρου επισημάνθηκε επίσης ότι αυτή η δημόσια διοίκηση είναι ανίκανη για οποιαδήποτε προσαρμογή και αντιδρά συστηματικά στην εφαρμογή του κοινοτικού κεκτημένου στην χώρα μας. Με άλλα λόγια, αντιδρά στον εξευρωπαϊσμό της εννόμου τάξεως στην Ελλάδα, γεγονός που αφαιρεί δικαιώματα από τους παραπληροφορημένους Έλληνες πολίτες. Ακόμα χειρότερα, αυτή η κατάσταση κοστίζει σοβαρά πρόστιμα στην χώρα μας, για τα οποία επίσης δεν είδαμε κάποιον «αγανακτισμένο» να αντιδρά.

Αρκετοί και διαπρεπείς εισηγητές στο Συνέδριο επεσήμαναν ότι, υπό αυτές τις συνθήκες, η πραγματοποίηση επενδύσεων στην Ελλάδα είναι εκ των πραγμάτων αδύνατη για τον απλούστατο λόγο ότι κανένα από τα μέτρα που κατά καιρούς αναγγέλλονται δεν εφαρμόζεται. Χαρακτηριστική είναι και η περίπτωση του αναπτυξιακού νόμου, που στην ουσία παραμένει νεκρό γράμμα. Έτσι, οι διακηρύξεις περί αναπτύξεως και άλλα παρόμοια είναι λόγια και μόνον λόγια. Θα παραμείνουν δε έπεα πτερόεντα διότι, δι’ ευνοήτους λόγους, κανένας υπουργός δεν έχει το σθένος να έλθει σε ευθεία αντιπαράθεση με το αποκρουστικό γραφειοκρατικό τέρας. Εξάλλου, όσοι το επεχείρησαν μάλλον έσπασαν τα μούτρα τους, γιατί η γραφειοκρατική μαφία δεν ανέχεται παρεμβάσεις.

Εκτός και αν κάποτε το ποτήρι ξεχειλίσει και σαρωθεί από την λαϊκή οργή…