Γράφει η
Ελένη Καρασαββίδου

«Όλες οι πιέσεις, από τις απολύτως γήινες μέχρι τις υψιπετείς φιλοσοφικές, είτε πηγάζουν από τα συμφέροντα της επιβίωσης είτε υπαγορεύονται από ηθικό καθήκον» έγραψε ο Zigmunt Bauman, μιλώντας για το διαζύγιο μεταξύ εξουσίας και πολιτικής. Είναι ενδιαφέρον όμως πώς ένας από τους πλέον υψιπετείς φιλοσόφους που επιβίωσαν από τα Άουσβιτς, έγραψε κάποτε σιβυλλικά κάτι που δεν αφορά φυσικά μονάχα τους Εβραίους: πως ο επιβιώσας είναι ο εχθρός του ανθρώπινου γένους, κι ίσως η καταδίκη του. Και πώς όχι; Στην άκρη της θέλησης για επιβίωση σε έναν όχι συντροφικό αλλά βαθιά ανταγωνιστικό πλανήτη ελλοχεύει ο φόνος. Η τραγικότερη έκφανση αυτού του φαινομένου στην εποχή μας βιώνεται τούτες τις ημέρες στη Γάζα, καθώς η απαράδεκτη, αλλά και ανεξιχνίαστη δολοφονία 3 εφήβων θεωρήθηκε ικανή αφορμή για να κλιμακωθεί η ένταση μεταξύ των εμπλεκομένων και να έχουμε χερσαία εισβολή του αποφασισμένου να επιβιώσει πάση θυσία ισχυρού αλλά και φοβισμένου κράτους της περιοχής.

Η ανισόμετρη απάντηση στην ποινικά κολάσιμη δολοφονία τριών παιδιών ήταν ένας εξ ορισμού απόλυτος παραλογισμός: Η συλλογική ενοχή «των άλλων», των αμάχων, με άλλα λόγια ένα  έγκλημα πολέμου! Δεν υπάρχει καλύτερο φύλλο να ρίξεις στην «πόκα» της περιοχής υπέρ των απόλυτα επικίνδυνων για το σύνολο του πλανήτη ισλαμοφασιστών του ΙΚΙΛ, που υποσχέθηκαν την «απελευθέρωση» της Παλαιστίνης (την δική τους εκδοχή μαύρης σκλαβιάς) από αυτήν την εκφασισμένη δυστυχώς πολιτική επιλογή. Το να τιμάς άλλωστε όπως πρέπει όλων των πλευρών τα νεκρά παιδιά δεν σημαίνει πως δικαιούσαι να ξεχνάς την γενική εικόνα... Και το Ισραήλ ευθύνεται για τον θάνατο 1.518 παιδιών τα τελευταία 13 χρόνια στην Γάζα.

Σε μια περιοχή όπου όλα τα κράτη έχουν δικαίωμα ύπαρξης (μήνυμα σε κάτι φανατικούς και της άλλης πλευράς) αλλά κανένα δικαίωμα καταπίεσης και γενοκτονίας των άλλων, σε έναν πλανήτη που αυτό δεν μπορεί να γίνει καθαρό καθώς η μια ακρότητα πριμοδοτεί την άλλη και η απάντηση είναι είτε η σικέ ευαισθησία είτε η ένοχη σιωπή (καθώς τα ιδεολογικά ή συμπεριφορικά -στα όρια του πολιτικού αταβισμού- κουτάκια μας δεν μας επιτρέπουν να εντοπίσουμε και να χρησιμοποιήσουμε δημιουργικά την πολυπλοκότητα αλλά μας επιβάλλουν να την φοβηθούμε) η Γάζα θα μένει κάρφος στο μάτι για να θυμίζει ότι πέρα από την Κινεζοποίηση στις εργασιακές σχέσεις μεταξύ αδύναμων και δυνατών «πολιτών», ο πλανήτης ενδέχεται να προχωρά και σε Παλαστινιοποίηση στις εξωτερικές σχέσεις  μεταξύ αδύναμων και ισχυρών κρατών…

Έτσι, η σικέ ευαισθησία της Διεθνούς Κοινότητας και η κοντόφθαλμη και κυνική ανάγνωση του κόσμου από την πλευρά της Δεξιάς (ή μάλλον της κυρίαρχης εκδοχής της  αφού τίποτε δεν είναι συνεκτικός μονόλιθος) συμπληρώνεται ως γενική εικόνα από την  εμφανή αμηχανία της αριστεράς μπροστά στο νεοναζιστικό φαινόμενο, που την κάνει να μην ανεβάζει τους τόνους της κριτικής στο ζήτημα της Γάζας. Η αριστερά (ή μάλλον κάποιες ισχυρές εκφάνσεις της) αποδεικνύει έτσι τους ετεροκαθορισμούς της, είτε από αντιελιτίστικα κινήματα που ήταν όμως πρόσφορα (όχι κεντρικά μα στις παρυφές τους) στον ιό του αντισημιτισμού αλλά και της σχετικοποίησης ακόμη και καθεστώτων της Σαρία στο παρελθόν (ώστε φοβάται μην εκπέσει εκ νέου στο λάθος πριμοδοτώντας τους νεοναζί), είτε από τις κατ’ εξοχήν κυρίαρχες πλανητικά αναγνώσεις που ιδιοτελώς ταυτίζουν την κριτική στην πολιτική του Ισραήλ με τον αντισημιτισμό.

Όταν όμως ο Moscovici  έκανε εκείνην την εμβριθή κριτική στο λειτουργικό μοντέλο κοινωνικής επιρροής πλαταίνοντας τον ορίζοντα μας και ανατρέποντας την βολή μας σε σχέση με τις ανθρωποκεντρικές κοινωνικές λειτουργίες, έδειξε πόσο μια μειονοτική άποψη μπορεί να ασκήσει επίσης (αλλά όχι εξίσου) επιρροή. Έτσι η ευθύνη δεν εξαντλείται μόνο στους ισχυρούς αλλά και στους κριτές τους. (Κι αυτό αφορά όχι μόνο την αριστερά και την δεξιά αλλά και τις δυο άμεσα εμπλεκόμενες κοινωνίες, του Ισραήλ και της Παλαιστίνης) Μια αριστερά που θα είχε λοιπόν ξεκάθαρη και θα αποπειρώνταν να επιβάλλει την «μειονοτική» στον πλανήτη άποψη της, περί πολιτικής (όσον αφορά τις λειτουργίες της εξουσίας από την αρχαία Αθήνα και την Μήλο ίσαμε το Ισραήλ και την Παλαιστίνη) και όχι θρησκευτικοφυλετικής (όπως κάνουν οι βαρεμένοι ακροδεξιοί) κριτικής στο Ισραήλ και δεν θα φοβόταν όσους ηθελημένα ή αθέλητα θα τα μπέρδευαν, (αλλά θα μπορούσε, ή μάλλον θα επιδίωκε, να απαντήσει επεξεργασμένα σε κάθε τέτοια απόπειρα), θα έκανε αυτό που οφείλει (αλλά δεν το κατορθώνει) να κάνει πάντα: Θα συμπαραστεκόταν στους αδύναμους όχι για ν αντικαταστήσει την μια εξουσία από την άλλη, την μια (υπαρκτή) ακρότητα από την άλλη, αλλά για να αναδείξει πως όταν ο αδύναμος διώκεται δεν μπορείς να κρατάς ίσες αποστάσεις, ακριβώς γιατί έτσι πριμοδοτείς τον όπου γης φασισμό.

Σημαίνει αυτό πως το καθεστώς του Ισραήλ είναι ναζιστικό; Όχι, η γενοκτονία δεν εξομοιώνεται με το Ολοκαύτωμα, δεν θα υπήρχαν  καν έστω και υπό αποκλεισμό δομές και ζωή των άλλων και δεν θα χρειαζόταν βάρβαροι βομβαρδισμοί και χερσαίες επιχειρήσεις «κατ’ εξαίρεσιν». Σημαίνει όμως πως το καθεστώς του Ισραήλ είναι ένα ακόμη ακραίο εθνικιστικό καθεστώς που βαρύνεται με μια ακόμη στον πλανήτη (και μια θα ήταν αρκετή όπου γης από όποιους «διεκπεραιωμένη») γενοκτονία. Και, σε αυτό, πρέπει να μας έχει απέναντι. Ο μύθος άλλωστε πως το Ισραήλ είναι το μοναδικό καθεστώς Δυτικού τύπου στην περιοχή καταρρίπτεται από το γεγονός (και το μεσανατολικού τύπου φαινόμενο) πως είναι μια άνευ Συντάγματος «Δημοκρατία», αφού οι ακραίες θρησκευτικές οργανώσεις (που έχουν χτυπήσει σαν το χταπόδι και τους Δυτικο-Ευρωπαϊκής, κυρίως Γερμανικής -το φως του κόσμου το ’30…-, καταγωγής κοσμικούς Εβραίους της πάλαι ποτέ θρυλικής για την εξέλιξη τόσων πραγμάτων Διασποράς, και που αδιαφορούν αυτήν την στιγμή για τους Εβραίους πχ της Ουκρανίας) έχουν επιβάλλει την άποψη πως ο Μωσαϊκός Νόμος είναι αρκετός… Νόμος που δεν μπορεί να εξηγήσει όμως το πολύπλοκο φαινόμενο του «γιατί» αυτοί οι άτακτοι Παλαιστίνιοι δεν παζαρεύουν κι αντιστέκονται για να θυμηθούμε τον ποιητή… http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/palaistiniaki-poiisi-os-ton-ystato-xtypo-tis-kardias-moy-tis-elenis-karasabbidoy

Αλλά όταν δεν αποστρέφεις το βλέμμα και βλέπεις διαμελισμένα πτώματα παιδιών (και σε έναν κόσμο δορυφόρων σίγουρα τους ξεχωρίζουν όταν παίζουν πχ στην παραλία από επικίνδυνους τρομοκράτες, οι τρομοκράτες…) τότε κατανοείς πως αυτό που εξελίσσεται στην περιοχή είναι (στην εμφανώς τραγικότερη μέχρι τούδε εκδοχή του) το ίδιο φαινόμενο με αυτό που εξελίσσεται σε μια Δύση που πεθαίνει ή μάλλον αυτοχειριάζεται: H παρούσα κρίση διαφέρει από τα ιστορικά προηγούμενα της, στον βαθμό που βιώνεται ως ένα διαζύγιο μεταξύ εξουσίας και πολιτικής. Συνέπεια του διαζυγίου είναι η απουσία ενός οργανισμού που να μπορεί να κάνει εκείνο το οποίο απαιτεί εξ ορισμού κάθε «κρίση»: να επιλέξει τον δρόμο και τη θεραπεία που θα ακολουθήσει, έγραψε ο Zigmunt Bauman.

Αλλά για να εφαρμόσεις «πολιτική» και όχι πανικόβλητη ή επιλεγμένη κτηνωδία πρέπει να εκκινήσεις τον σχεδιασμό ενθυμούμενος/η ανάμεσα σε κυνικά και πρακτικά και υλικά άλλα, και τον στίχο του Κώστα Μόντη: Η μόνη λύση Κύριε είναι να κάνεις τα βόλια να μην δολοφονούν, γιατί εμείς αποκλείεται να πάψουμε να πυροβολούμε…