Γράφει ο
Ιωάννης Ασλανίδης

«Πολλών χρημάτων κρείττον ο παρά του πλήθους έπαινος» (ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ)

Φαίνεται τα τελευταία 30 χρόνια και ιδίως την περίοδο των προοδευτικών σοσιαλιστικών Κυβερνήσεων, ζήσανε  μια εποχή που το κυρίαρχο στοιχείο ήτο η υποβάθμιση των πάντων και χωρίς εξαίρεση.

ΠΡΩΤΟ: Με την αναθεώρηση του Συντάγματος του 1985 περικόπηκαν οι αρμοδιότητες του Προέδρου της Δημοκρατίας, υποβαθμίζοντας το ΑΞΙΩΜΑ σε διακοσμητικό πρόσωπο, μέγα πλήγμα για την Δημοκρατία.

ΔΕΥΤΕΡΟΝ: Είναι γνωστό στους πάντες, πόσο υποβαθμίστηκε, η προσφερόμενη από το δημόσιο  (ο θεός να την πει προσφορά) υπηρεσία στον Ελληνικό Λαό. Με ακέραια βέβαια την ευθύνη των τότε Κυβερνήσεων, που διέλυσαν την ουσιαστική ιεραρχία στο Δημόσιο και γιγάντωσαν   ανεπίτρεπτα την κακή συμπεριφορά των κομματικών Συνδικάτων του Δημοσίου.

ΤΡΙΤΟΝ: Υποβαθμίστηκε σταδιακά με διάφορους τρόπους, χωρίς να προκληθεί βέβαια το κοινό αίσθημα  του Ελληνικού λαού, το κύρος των Ενόπλων Δυνάμεων και του Σώματος των Ελλήνων Αξιωματικών. Προσπαθώντας να εισάγουμε και στις Ε.Δ. κομματισμό, ακόμη και συνδικαλισμό.

ΤΕΤΑΡΤΟ: Στην συνέχεια ήλθε η σειρά της Παιδείας των νέων, η οποία παραβλέποντας τα Ελληνικά στοιχεία (γλώσσα-ιστορία-θρησκεία) και την Ελληνική σοφία της μακραίωνης Ιστορίας μας, τα μόνα στοιχεία που μας δίδουν προβάδισμα και ακόμη διαβατήριο για το μέλλων της ανθρωπότητας, δυστυχώς συμβιβαστήκαμε ακολουθώντας τις αρχές της παγκοσμιοποίησης, που σημαίνει την εξαφάνιση των πολιτισμών των διαφόρων λαών και τέλος την υποβάθμιση της Ανθρώπινης Αξίας, Αξιοπρέπειας και Ηθικής.

ΠΕΜΠΤΟΝ: Ακολουθεί η αμφισβητητική προσπάθεια των αποφάσεων των δικαστηρίων της χώρας και η κομματική επέμβαση στο θεσμό της Δικαιοσύνης, ο οποίος αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της Δημοκρατικής λειτουργίας της χώρας. Ευτυχώς πλείστοι ακέραιοι δικαστές στάθηκαν στο ύψος των.

ΕΚΤΟΝ: Εκείνο όμως που στην σημερινή εποχή μας κάμει τρομερή εντύπωση είναι η υποβάθμιση που έγινε του κορυφαίου θεσμού της Δημοκρατίας που είναι το ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟ ΑΞΙΩΜΑ. Και, το λυπηρό στο θέμα αυτό είναι, ότι έγινε από μερίδα των ιδίων των Βουλευτών της χώρας. Πρόκειται για το επαγγελματικό ασυμβίβαστο των Βουλευτών, που ετέθη σε ισχύ από 1ης Ιανουαρίου 2003, με το αναθεωρηθέν άρθρο 57 του Συντάγματος, που απαγορεύει απολύτως ν’ ασκούν άλλη εργασία τα 300 μέλη του Ελληνικού Κοινοβουλίου (ένας προκλητικά αδικαιολόγητος αριθμός Βουλευτών για την Ελλάδα και δυστυχώς παρά τα τεράστια προβλήματα της χώρας μας, ουδεμία σκέψη για μείωση).

Εκ πρώτης όψεως, είναι λογικό ότι ο Βουλευτής δεν πρέπει ν’ ασκεί επάγγελμα, παράλληλα με τα κοινοβουλευτικά του καθήκοντα. Η λογική αυτή τεκμηριώνεται πολύ περισσότερο, αφού σε μερικές περιπτώσεις εγένετο στο παρελθόν κατάχρηση της διπλής ιδιότητος. Η Συνταγματική αυτή απαγόρευση που ψηφίστηκε για να θωρακίσει την ανεξαρτησία, το κύρος και την αξιοπιστία του Βουλευτού, οδήγησε δυστυχώς σε εντελώς αντίθετο αποτέλεσμα, στην απόλυτη εξάρτηση και υποταγή του Βουλευτού στον Αρχηγό του Κόμματος. Έτσι, δεν αποκλείεται πλέον με την πάροδο του χρόνου, η Βουλή των Ελλήνων ν’ απαρτίζεται από ανεπάγγελτα κομματικά στελέχη, από γόνους πλουσίων οικογενειών ή ελέω πατρός, αδοκίμαστα στον κοινωνικό στίβο άτομα, που ουδεμία σχέση έχουν με τη λαϊκή εκπροσώπηση.

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ
- Εάν πραγματικά επιθυμούμε την αναβάθμιση του Βουλευτικού Αξιώματος, θα πρέπει να καθορισθούν, ΕΙΔΙΚΑ ΠΡΟΣΟΝΤΑ ΤΩΝ ΚΑΛΛΙΣΤΩΝ, που θα συμμετέχουν στην διαδικασία επιλογής. Σήμερα ο Έλλην ψηφοφόρος δεν έχει πολλά περιθώρια επιλογής και δυστυχώς μεταξύ όλων των κομμάτων.
- Αναμφισβήτητα, στη συνέχεια, μια λύση του προβλήματος, που θα άντεχε στο φως της αλήθειας και της λογικής, παράλληλα ικανοποιώντας το περί δικαίου και καταξιωμένου κοινό αίσθημα του Ελληνικού λαού, θα ήταν:

Ο Βουλευτής να προέρχεται απ’ όλες τις κοινωνικές τάξεις του Ελληνικού λαού, διαθέτων ανωτάτη παιδεία και καταξιωμένος στο χώρο δουλειάς του. Μετά την καταξίωσή του, από την τοπική κοινωνία ή πανελληνίως, επιθυμών να προσφέρει την εμπειρία του και τις γνώσεις του στην πολιτεία, αποκλειστικά για το καλό του Ελληνικού λαού, να κατέλθει στην πολιτική κονίστρα, για διεκδίκηση του Βουλευτικού ΑΞΙΩΜΑΤΟΣ (όχι επάγγελμα).

Κατά δε την διάρκεια της Βουλευτικής του θητείας, δεν θα πρέπει, με Συνταγματική απαγόρευση, να ασκεί το επάγγελμά του. Εάν επιθυμείται πραγματικά την αναβάθμιση του Βουλευτικού Αξιώματος και παράλληλα την πολιτική αναβάθμιση της χώρας, κατά την γνώμη μου, αυτή πρέπει να ’ναι η λύση. Άλλως! μην κοροϊδεύετε, τον εαυτόν σας και ταυτόχρονα τον Ελληνικό Λαό, για κύρος και αξιοπιστία του Βουλευτού.  Πολύ φοβούμαι έτσι όπως έχουν σήμερα τα πράγματα, το ύψιστο ΑΞΙΩΜΑ του Βουλευτού της Δημοκρατίας μας οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στο «ΚΥΚΝΕΙΟ ΑΣΜΑ ΤΟΥ». Η εικόνα του κοινοβουλίου μας και κάποιοι νόμοι που προστατεύουν τους πολιτικούς άνδρες [όχι όλους] από τα οικονομικά εγκλήματα και όχι μόνο, δίνουν ανάγλυφη την εικόνα.

Είναι αδιανόητο, είναι θλιβερό, είναι εγκληματικό να εισέρχονται πολιτικοί άνδρες στο Κοινοβούλιο απ’ ευθείας από τα πανεπιστημιακά θρανία και  να φθάνουν μέχρι και Υπουργοί και όχι μόνο και αφ’ ετέρου μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα ν’ αποκτούν τεράστια περιουσία σε χρήμα και σε ακίνητα (τινά δε εξ’ αυτών, θεέ και κύριε, από δωρεές, κατ’ ομολογία των ίδιων).

Τέλος, οι ψεύτες, οι κλέφτες, όχι μόνο πολιτικοί και πολλοί άλλοι λωποδύτες μηδενός εξαιρουμένου, θα πρέπει να οδηγούνται πάραυτα στην δικαιοσύνη, για την αποκατάσταση του περί δικαίου αισθήματος του Ελληνικού Λαού.

Τελευταία παρακολουθούμε την θλιβερή συνδιαλλαγή μεταξύ των κομμάτων, για το ποιος θ’ αναλάβει Πρόεδρος της βαριά τραυματισμένης Δημοκρατίας μας, όχι για να προσφέρει έργο στην πατρίδα μας, διότι αυτός είναι κομμένος από χέρι και αυτό το φρόντισαν οι προοδευτικές κυβερνήσεις του παρελθόντος. Η όλη μηχανορραφία δεν γίνετε για την επιλογή του αξιοτέρου, αλλά αποκλειστικά και μόνο για πολιτικές ισορροπίες.  

Είναι λυπηρό να μετράμε, πόσο έχει ξεφτίσει η πολιτική μας ζωή. Όμως, και δίχως ρωγμές στην στεγανή μας ψευτιά, έστω περιθωριακές και ανεπαρκείς, στεγνώνει η ζωή από κάθε ελπίδα.

«Άριστη Δημοκρατία είναι εκείνη, που δεν επιτρέπεται ούτε στους κακούς να άρχουν, ούτε στους καλούς να μην άρχουν» (ΠΙΤΤΑΚΟΣ).