Γράφει ο
Ευάγγελος Κεκάτος

Στις μικρές κοινωνίες είναι γεγονός ότι οι ανθρώπινοι δεσμοί είναι πιο έντονοι, πιο ουσιαστικοί.

Σου δίνεται η ευκαιρία να γνωρίσεις και να γνωριστείς κάτω από διάφορες συνθήκες, συχνά εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους.

Αυτοί οι κοινωνικοί δεσμοί οικογενειοποιούνται συχνά από κοινά μοιραζόμενα ενδιαφέροντα.

Ένας ιδιαίτερα ξεχωριστός κύκλος είναι των ανθρώπων που ασχολούνται με τα κοινά, την Πολιτική. Εκεί η αλήθεια είναι ότι συναντώνται διάφορες συμπεριφορές, συχνά σκληρές, επιθετικές, αγενείς, υπερφίαλες!

Εκεί δυσκολεύεσαι να αναγνωρίσεις ανθρώπους που πίστευες ότι γνώριζες. Εκεί βλέπεις τον "πραγματικό" εαυτό κάποιου. Εκεί βλέπεις την παιδεία του, το ήθος του, την Οικογένεια του.

Στα τοπικά δρώμενα της Κοινότητας Μεταξάτων τα τελευταία χρόνια πρωταγωνίστησε πολιτικά ένας εξαιρετικός Φίλος, που είχα την τιμή να γνωρίζω από παιδί. Ο Βαγγέλης Μοσχόπουλος.

Ένας συγχωριανός που η Τοπική κοινωνία αγάπησε, τίμησε με την ψήφο της, εμπιστεύτηκε τις επαγγελματικές του δεξιότητες και αυτός φώλιασε μια μοναδική Οικογένεια στα σπλάχνα της.

Αυτός ο Συνάδελφος που χαιρόσουν να συναντάς,  να συνεργάζεσαι ,ο πάντα ευγενής, πρόθυμος, που η παρουσία του έδινε ποιότητα σε ό,τι  καταπιανόταν.

Αυτόν τον σημαντικό άνθρωπο σημάδεψε τραγικά η μοίρα και του φύσηξε αιφνίδια το καντήλι της ζωής. Οδυρμός στην Οικογένειά του και αβάσταχτος πόνος σε όλους εμάς. Το ακούσαμε και δεν το πιστεύουμε. Το ζούμε και αρνιόμαστε να το δεχτούμε. Ο ήλιος της ζωής έδυσε βάρβαρα μέρα μεσημέρι. Το υπόλοιπο της μέρας κενό! Κρύο! Άδειο! Σκοτεινό!
Θλιμμένο! Επίπονο!

Δεν υπάρχουν λόγια που να εκφράζουν τα αισθήματα συμπαράστασης του Δημάρχου Κεφαλονιάς κ. Αλέξανδρου Παρίση και όλων των Μελών της Δημοτικής Αρχής στην Οικογένεια του αγαπητού Βαγγέλη.

Ίσως η μόνη παρηγοριά σε καταστάσεις που υπερβαίνουν την ανθρώπινη δύναμη και βούληση είναι η υστεροφημία του ανθρώπου που αιφνίδια κόπηκε ο μίσχος της ζωής του. Και εδώ όλοι στεκόμαστε με σεβασμό, γιατί για τον Βαγγέλη μόνο "καλός λόγος" υπάρχει από φίλους και γνωστούς. Αυτή είναι η ουσιαστική κληρονομιά που αφήνει στην Οικογένεια του για παρηγοριά και γλυκιά ανάμνηση σε όσους σταθήκαμε διακριτικά δίπλα του.

Όλες οι αναχωρήσεις πονούν, αυτή όμως που ξεφεύγει από τη λογική της κατανόησης είναι και θα παραμένει τραγικά επίπονη.

Αντίο Βαγγέλη, καλό ταξίδι, σε ένα ταξίδι όπου αργά ή γρήγορα όλοι μας θα συναντηθούμε.