Γράφει ο
Νίκος Μιχαλόπουλος

Δεν ξέρω αν είμαι οργισμένος ή απόλυτα απογοητευμένος για όσα ακούγονται δημόσια τον τελευταίο καιρό εν αναμονή της επικύρωσης στη Βουλή του συμφώνου συμβίωσης.

Φασιστικές δηλώσεις από πολιτικούς, που ζητάνε την ψήφο μας γιατί πιστεύουν ότι μπορούν να κάνουν τον κόσμο μας καλύτερο, όταν οι σκέψεις τους και μόνο είναι απειλή για την οικογένειά τους και δηλώσεις μίσους  από ανθρώπους της Εκκλησίας, του  κατ’ εξοχήν χώρου αγάπης, που αποκαλεί μίασμα το διαφορετικό και θεωρεί το "φτύσιμο" σήμερα και πιθανότατα αύριο τον αποκλεισμό, τον  βασανισμό ή την δολοφονία λύση για το οτιδήποτε αδυνατεί ή αρνείται να καταλάβει για χιλιάδες λόγους.

Τόσα πράγματα γυρίζουν μέσα στο μυαλό μου, ακούγοντας και φυσικά πολύ περισσότερο ζώντας γύρω μου, όσα λέγονται και συμβαίνουν για το συγκεκριμένο θέμα.

Και ρωτάω, γιατί να υπάρχει ακόμα θέμα;

Γιατί το τι κάνει ένας άνθρωπος στην προσωπική του ζωή και εφόσον αυτό δεν παρενοχλεί την δική μου, να εγείρει ζήτημα άποψης και τοποθέτησης;

Γιατί επιτέλους πρέπει όλοι να έχουν άποψη για όλα, ακόμα και για αυτά, που δεν χρειάζονται την άποψη, την γνώμη και την συμβουλή κανενός;

Σε αυτό τον κόσμο γεννιόμαστε αρτιμελείς, ανάπηροι, ψηλοί, κοντοί, παχουλοί, αδύνατοι, ξανθοί, μελαχρινοί, κοκκινομάλληδες, από προνομιούχα περιβάλλοντα ή όχι, σε πόλεις, σε επαρχίες, σε χωριά, άντρες ή γυναίκες, ομοφυλόφιλοι ή ετεροφυλόφιλοι.

Για αυτά τα ζητήματα και για πολλά ακόμα δεν αποφασίζουμε. Έτσι είναι. Έτσι ήταν και έτσι θα είναι πάντα. Όπως και ρατσισμός πάντα θα είναι το να κρίνεις κάποιον για τα χαρακτηριστικά του εκείνα για τα οποία δεν ευθύνεται.

Τα πράγματα είναι τόσο απλά και για κάποιο λόγο οι περισσότεροι τα κάνουμε πολύπλοκα. Φυσικά και σε θέματα ανθρωπίνων σχέσεων και κάτι τέτοιο είναι και ο γάμος και οτιδήποτε άλλο στο οποίο πέραν των δύο ανθρώπων, που απαρτίζουν ένα ζευγάρι, εμπλέκεται η κοινωνία με την έννοια του θεσμού και μόνο, πάντα είχαμε την τοποθέτηση της εκκλησίας, της οικογένειας, της εκπαίδευσης, της πολιτικής.

Και ο λόγος είναι προφανής. Ο φόβος και το συμφέρον.

Οτιδήποτε πάει να ξεφύγει από τα πλαίσια του συνηθισμένου τρομάζει και κάνει όσους εμπλέκονται στους παραπάνω θεσμούς να αισθάνονται, πως τα πρόβατα πάνε να βγουν από το μαντρί. Και ξέρουμε πολύ καλά, πως όλη μας την ζωή μας εκπαιδεύουν με την πεποίθηση, πως όποιο πρόβατο βγει από το μαντρί το τρώει ο λύκος και φυσικά χαμένος είναι πάντα ο βοσκός. Αν λοιπόν όλοι οι παραπάνω και επαναλαμβάνω με σειρά προτεραιότητας αυτή την φορά: εκκλησία, οικογένεια, πολιτική και εκπαίδευση έχουν λόγους να θέλουν να είναι ´´ο βοσκός´´ σε αυτή την ζωή για τους περισσότερους, που είναι τα πρόβατα, έχουν πολλούς και ύποπτους λόγους να θέλουν αυτά τα πρόβατα να μείνουν στο μαντρί τους.

Και σε όλους αυτούς, που ειδικά για το θέμα της ομοφυλοφιλίας, γιατί περί αυτής ο λόγος, πιστεύουν, πως είναι ζήτημα άποψης, απόφασης και πιθανότατα ηθικής παρέκκλισης θα ήθελα να ρωτήσω το εξής: «Εσείς σε ποια φάση της ζωής σας αποφασίσατε να γίνετε ετεροφυλόφιλοι;»

Το θέμα του γάμου είναι ίσως ξεπερασμένο, πιθανότατα αποδεδειγμένα λαθεμένο για το καλό μιας ερωτικής σχέσης και υπερεκτιμημένο για πολλούς λόγους, που αν αρχίσουμε να αναφέρουμε, δεν θα σταματήσουμε ποτέ.

Όμως ποιος είναι ικανός να αποφασίζει για μένα τον ίδιο, ανά δεν είμαι εγώ ο ίδιος.

Εδώ δεν κρίνουμε αν ο θεσμός του γάμου ταιριάζει στους ομοφυλόφιλους ή όχι, αλλά αν δίνουμε την δυνατότητα σε όλους να κάνουν αυτό που θέλουν, την στιγμή που το θέλουν και με όποιον θέλουν και μάλιστα όταν αυτό δεν αφορά σε κανέναν άλλο πέρα των δύο εμπλεκομένων, που λέγονται ζευγάρι.

Το ´´απαγορεύεται´´ είναι βαριά κουβέντα και δεν επιτρέπεται να λέγεται για κάτι, που δεν άπτεται πράξεων αξιόποινων. Και αυτό δείχνει το επίπεδο της πραγματικής μας μόρφωσης, της ουσιαστικής δημοκρατίας μας, της ηθικής μας οντότητας.

Αν παραδεχτούμε πως κάποια πράγματα στη ζωή, όπως και κάποια χαρακτηριστικά ξεφεύγουν από την αριθμητική κατηγοριοποίηση του συνηθισμένου, γιατί ξεχωρίζουμε και τιμάμε τα καλά μυαλά λίγων φωτισμένων, τους άθλους λίγων προικισμένων αθλητών, τις ανακαλύψεις λίγων διαβασμένων επιστημόνων, τις επαναστάσεις λίγων ιστορικών μορφών και συνεχίζουμε να αρνούμαστε να δεχτούμε τον σεξουαλικό προσανατολισμού κάποιου, επειδή απλά δεν μοιάζει με τον δικό μας, ο οποίος τυχαίνει να ανήκει στον μέσο όρο.

Και αν κάποιος υπονοήσει πως η φύση έδωσε την σεξουαλικότητα ως μέσο και μόνο αναπαραγωγής και ότι με την λογική της απόλυτης αποδοχής κάθε ζευγαριού, που ξεφεύγει από το απόλυτο πρότυπο παραγωγής απογόνων του αρσενικού και του θηλυκού, κινδυνεύουμε να βρεθούμε στο βάθος του χρόνου χωρίς συνεχιστές, θα ήθελα να τον ρωτήσω: «Πιστεύει πραγματικά πως κάτι τέτοιο θα ήταν ολέθριο για τον πλανήτη μας;»

Επιμένουμε να βλέπουμε τα πάντα μέσα από το δικό μας στενό ανθρώπινο πρίσμα. Όμως αν καταφέρουμε να ξεφύγουμε έστω για λίγο από αυτό και σκεφτούμε ως δάση που κάηκαν, ως θάλασσες που μολύνθηκαν, ως βουνά που αποψιλώθηκαν, ως λίμνες που ξεράθηκαν, ως ποτάμια που μπαζώθηκαν, ως ορίζοντες που περιορίστηκαν, ως ζώα που εξαφανίστηκαν, ως πηγές φυσικού πλούτου που εξαντλήθηκαν, ως αέρας που μολύνθηκε, θα συνειδητοποιήσουμε, πως το σενάριο εξαφάνισης του ανθρώπου δεν φαντάζει και τόσο τρομακτικό για όλο το υπόλοιπο οικοσύστημα, που επιμένουμε να αγνοούμε ως παντοκράτορες και δυνατοί.

Αν και μια τέτοια πιθανότητα, της εξαφάνισης μας δηλαδή, φαίνεται απίστευτα απομακρυσμένη, όσο εκατομμύρια ετεροφυλόφιλοι γεννούν εκατομμύρια παιδιά, που δεν μπορούν δυστυχώς να ταΐσουν, να φροντίσουν, να αγαπήσουν στις μη προνομιούχες περιοχές των ´´εκ δημιουργίας προικισμένων´´ ανθρώπινων γειτονιών μας.

Το να μιλάς σπίτι σου με τον κύκλο σου είναι δικαίωμά σου, το να μιλάς δημόσια όμως εκπροσωπώντας χώρους και θεσμούς είναι κάτι εντελώς διαφορετικό.

Πώς αντιδρά σήμερα το οποιοδήποτε κόμμα, όταν ένας εκπρόσωπός του εκφράζει σκοταδιστικές απόψεις και κάνει ανήθικες δηλώσεις, γιατί περί τέτοιων πρόκειται, όταν χρησιμοποιείς τον πόνο του άλλου για να χτυπήσεις πισώπλατα-περίπτωση Κρανιδιώτη-Χατζησάββα-και πως αναλαμβάνει τις ευθύνες της η Εκκλησία, όταν ένας θεσμικός λειτουργός της προτρέπει τον κόσμο σε τραμπουκισμούς;

Νομίζετε ότι όλα αυτά διαφέρουν πολύ από την σκέψη που βρισκόταν πίσω από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης;

Ελπίζω ο χρόνος να μην μας επιβεβαιώσει το "ΟΧΙ".

Ο κόσμος μας είναι ωραίος, γιατί βασίζεται στην διαφορετικότητά μας.

Ας το αποδεχτούμε και όχι να το ανεχτούμε. Η ανοχή κρύβει από μόνη της ένα φασιστικό υπόβαθρο, γιατί τοποθετεί ήδη αυτόν που ανέχεται σε μια θέση ισχύος, που κανένας δεν του έδωσε.