Γράφει ο
Ιωάννης Κολούρης

Είμαι ένας πολιτικοποιημένος αλλά εντελώς ακομμάτιστος πολίτης, από αυτούς που ψηφίζουν κάθε φορά μετά από περίσκεψη και χωρίς δεσμεύσεις και καθορίζουν το αποτέλεσμα των εκλογών.

Θέλω να απευθυνθώ σε όσους ανήκουν στην ίδια κατηγορία με εμένα. Κάποτε αποτελούσαμε το 10 – 15% των ψηφοφόρων και συνήθως αμφιταλαντευόμασταν μεταξύ των δύο κομμάτων του δικομματισμού γιατί οι υπόλοιποι ψηφοφόροι είχαν κατά κανόνα προκαθορισμένη προτίμηση.  Σήμερα αποτελούμε το 50% , ίσως και παραπάνω, και θεωρητικά  θα μπορούσαμε να  επιλέξουμε μεταξύ περισσοτέρων κομμάτων αυτό που θα μας αντιπροσώπευε καλύτερα. . Κανονικά θα ήμασταν ευτυχείς , αλλά δυστυχώς αυτό δεν συμβαίνει.

Αυτή τη φορά σερνόμαστε σε εκλογές τις οποίες δεν τις θέλαμε, δεν ήταν αναγκαίες αλλά  επιζήμιες για τη χώρα, και είναι αποτέλεσμα μιας ηλίθιας διάταξης του Συντάγματος και μιας μειοψηφίας απερίσκεπτων και αδίστακτων  βουλευτών που την εκμεταλλεύτηκαν. Παράλληλα  ένας απαράδεκτος και ανήθικος εκλογικός νόμος που όλοι καταδικάζουν αλλά κανείς δεν κάνει τίποτα να τον διορθώσει,  ακόμα και με σχετική πλειοψηφία μιας ψήφου, δίνει στο πρώτο κόμμα ένα δώρο 50 εδρών που αλλοιώνει  κάθε έννοια δημοκρατίας και  αντιπροσωπευτικότητας στη Βουλή.

Εδώ ακριβώς βρίσκεται  ο δικός μου προβληματισμός.  Αν ψηφίσω ένα από τα μικρότερα κόμματα μπορεί η έλλειψη της ψήφου μου να αναδείξει πρώτο κόμμα εκείνο που θεωρώ χειρότερο. Αν πάλι ψηφίσω το λιγότερο κακό από τα δύο «μεγάλα» κόμματα μπορεί η ψήφος μου να το αναδείξει αυτοδύναμο, πράγμα αφενός μεν αντιδημοκρατικό ,  γιατί μία μειοψηφία της τάξεως του 1/3 των πολιτών θα κυβερνά απολυταρχικά τη χώρα, αφετέρου δε καταστροφικό, όπως απέδειξε μέχρι τώρα η διακυβέρνηση από μονοκομματικές κυβερνήσεις.

Αναγκαστικά λοιπόν θα πρέπει να συγκρίνω τα δύο πρώτα κόμματα για να διαπιστώσω ποιο από τα δύο δεν πρέπει με κανένα τρόπο να κυβερνήσει τη χώρα είτε σε συνεργασία με άλλο, είτε, το κυριότερο, αυτοδύναμα.

Η Νέα Δημοκρατία  πέτυχε πράγματι ορισμένα θετικά και αποφασιστικά πράγματα για το μέλλον της χώρας, έκανε όμως και πολύ σοβαρά λάθη στην εσωτερική κατανομή των αναπόφευκτων βαρών και μάλιστα σε βάρος των μεσαίων και  αδύναμων τάξεων και κυρίως των οικογενειαρχών.  Λάθη που δεν δικαιολογούνται και θα μπορούσαν να αποφευχθούν. Η θεωρία ότι όποιος εργάζεται κάνει και λάθη δεν μπορεί να ισχύσει εδώ, γιατί εάν τα λάθη είναι περισσότερα από τα σωστά σημαίνει ότι, είτε είναι κανείς ανίκανος είτε τα κάνει σκόπιμα. Από το άλλο μέρος έχει την εύλογη δικαιολογία ότι μία κυβέρνηση κρίνεται στο τέλος της θητείας της, η οποία όμως διακόπηκε εκβιαστικά με τις πρόωρες εκλογές. Κανείς δεν ξέρει αν στο διάστημα που κανονικά της  απέμενε θα διόρθωνε μερικά από τα λάθη της και θα πετύχαινε και άλλα θετικά πράγματα. Επομένως κατά την άποψή μου δικαιούται οπωσδήποτε να της δοθεί η δυνατότητα να εξαντλήσει την προηγούμενη θητεία της, όχι όμως και η εντολή για μία πλήρη νέα 4ετή θητεία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, το «κόμμα» της αξιωματικής αντιπολίτευσης,  είναι ένα ιδιότυπο μόρφωμα που κανονικά δεν είναι κόμμα, όπως  άλλωστε το δηλώνει και ο τίτλος του,  αλλά ένας συνασπισμός κομμάτων και κινήσεων που καλύπτουν όλο το φάσμα της αριστεράς από την αναρχική μέχρι τη συντηρητική, που πήρε τυπικά το σχήμα του ενιαίου κόμματος  μόνο και μόνο για να εκμεταλλευτεί το ανήθικο πλεονέκτημα του δώρου των 50 εδρών. Πέραν τούτου φιλοξενεί στις τάξεις του μία πληθώρα καιροσκόπων πολιτικών, πάσης κομματικής και πολιτικής ιδεολογίας και προέλευσης, που εισήλθαν σε αυτό μόνο και μόνο για να επανεκλεγούν ή και ενδεχομένως να συμμετάσχουν στη νομή της εξουσίας.  Αυτά όλα δεν θα ήταν μειονέκτημα εάν το μόρφωμα αυτό είχε καταφέρει να διατυπώσει μία ενιαία. σαφή, αξιόπιστη και ρεαλιστική πρόταση για τη διακυβέρνηση της χώρας ώστε οι πολίτες να γνωρίζουν τι τους περιμένει εάν έρθει στην εξουσία. Δυστυχώς όμως τίποτε από αυτά δεν συμβαίνει, αλλά από το μόρφωμα αυτό εκφράζονται τόσες απόψεις και προτάσεις όσα είναι και τα διάφορα προβεβλημένα στελέχη του. Το χειρότερο είναι ότι όλες αυτές οι προτάσεις και απόψεις είναι αλληλοσυγκρουόμενες μεταξύ τους και έχουν κοινό στοιχείο το λαϊκισμό, την προχειρότητα, το ανεδαφικό και το ανεφάρμοστο, και γενικά προκαλούν σύγχυση και αβεβαιότητα ακόμα και στον πιο καλόπιστο αποδέκτη τους, ακόμα και στα ίδια τα στελέχη του.  Ως επιστέγασμα όλων αυτών το μόρφωμα αυτό έχει ως αρχηγό ένα κατά τα άλλα ταλαντούχο και εμφανίσιμο νέο, ο οποίος όμως δεν έχει καμία  εμπειρία της ζωής και της διαχείρισης κοινών πραγμάτων και δύσκολων καταστάσεων, αλλά διακατέχεται από ανώριμη νεανική παρορμητικότητα, υπέρμετρη αλαζονεία  και άκρατη φιλοδοξία και αδημονία κατάληψης της εξουσίας, και  που δεν διστάζει να μεταμορφώνεται συνεχώς και να αλλάζει στάση ανάλογα με αυτούς προς τους οποίους απευθύνεται. Είναι προφανές ότι τουλάχιστον αυτή τη στιγμή δεν μπορούμε να εμπιστευθούμε τη διακυβέρνηση της χώρας στο μόρφωμα αυτό, είτε σε συνεργασία με άλλα κόμματα είτε, το χειρότερο, αυτοδύναμα.

Το ότι αυτό καταφέρνει δημοσκοπικά να βρίσκεται στην πρώτη θέση οφείλεται στην οργή, την αγανάκτηση και την απελπισία των πολιτών για τα λάθη που έκανε η κυβέρνηση αλλά και την επιπολαιότητα, την απερισκεψία και την ασυγχώρητη ευπιστία και αφέλεια ορισμένων από αυτούς.

Πέρα από τα ανωτέρω η χώρα ευρίσκεται σε μία εξαιρετικά κρίσιμη μεταβατική κατάσταση η οποία έγινε ακόμα δυσχερέστερη με τις πρόωρες εκλογές και χρειάζεται στιβαρή και σοβαρή κυβέρνηση για να μπορέσει να χειριστεί τα εσωτερικά προβλήματα, να διαπραγματευθεί με τους εταίρους μας και να  επιβιώσει.

Κατόπιν τούτου γίνεται φανερή η δύσκολη θέση ενός σκεπτόμενου ανεξάρτητου ψηφοφόρου όπως εγώ.

Θα πρέπει με την ψήφο του να αποτρέψει οπωσδήποτε να έρθει πρώτο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ. Θα πρέπει επίσης να φέρει τη Νέα Δημοκρατία πρώτο κόμμα αλλά χωρίς αυτοδυναμία, που θα της εξασφάλιζε ανεξέλεγκτη διακυβέρνηση για μία ολόκληρη τετραετία.

Για να επιτύχει το πρώτο είναι απλό. Δεν ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ.

Για να επιτύχει το δεύτερο δεν αρκεί να μην ψηφίσει Νέα Δημοκρατία, γιατί όπως ανέφερα μπορεί η έλλειψη της ψήφου αυτής να φέρει το ΣΥΡΙΖΑ πρώτο κόμμα.

Το πρόβλημα  εκ πρώτης όψεως φαίνεται άλυτο. Υπάρχει όμως μία λύση, που δεν είναι μεν ορθόδοξη ούτε συνηθισμένη, αλλά είναι καθόλα συνταγματική και εφικτή.

Τη λύση αυτή θέλω να προτείνω με την παρέμβασή μου αυτή.

Όπως ανέφερα και παραπάνω το πρόβλημα προέκυψε από τις πρόωρες εκλογές που στέρησαν στην κυβέρνηση τη δυνατότητα να ολοκληρώσει τη θητεία και το έργο της.

Στέρησαν επίσης από τους πολίτες τη δυνατότητα να δουν και ενδεχομένως να απολαύσουν τα αποτελέσματα των αιματηρών θυσιών τους επί μια πενταετία.

Δικαιούται συνεπώς η Νέα Δημοκρατία ( και το ΠΑΣΟΚ ως συγκυβέρνηση) να της δοθεί ο χρόνος να ολοκληρώσει τη θητεία της. Τον ίδιο χρόνο δικαιούται και ο Ελληνικός λαός για να διαπιστώσει τα αποτελέσματα της διακυβέρνησης αυτής και στο τέλος του να έχει κριτήρια για να αποφασίσει ποιος θέλει να τον κυβερνήσει για την επόμενη τετραετία. Ο χρόνος όμως αυτός, που θα μπορούσα να χαρακτηρίσω ως μεταβατικό, είναι χρήσιμος και αναγκαίος και για το ΣΥΡΙΖΑ, για να μπορέσει να συγκεράσει όλες αυτές τις διαφορετικές απόψεις των συνιστωσών του και να καταρτίσει μία σαφή και αξιόπιστη πρόταση διακυβέρνησης, γιατί όπως είναι σήμερα ακόμα και ο ίδιος δεν μπορεί να πιστεύει ότι μπορεί να κυβερνήσει τη χώρα και είναι μεγάλο θράσος και απερισκεψία εκ μέρους του και πολύ επικίνδυνο να θέλει να καταλάβει άμεσα την εξουσία. Ο ίδιος χρόνος είναι επίσης αναγκαίος και για τις διάφορες διασκορπισμένες πολιτικές δυνάμεις,  του  κεντρώου κυρίως χώρου, για να μπορέσουν να συνεννοηθούν μεταξύ τους και να σχηματίσουν ένα αξιόλογο πολιτικό σχηματισμό που τον έχει ανάγκη η χώρα και θα αποτελεί ισοδύναμο πόλο με τους άλλους δύο.

Για να υλοποιηθεί η πρόταση αυτή θα πρέπει να συμφωνηθεί από όλους ότι η  Βουλή και η κυβέρνηση που θα προκύψει από τις εκλογές αυτές θα έχει διάρκεια μέχρι τα μέσα του 2016. Κάτι τέτοιο δεν προβλέπεται φυσικά από το Σύνταγμα ούτε από κανένα άλλο νόμο ή πρακτική. Μπορεί όμως να γίνει εάν η Κυβέρνηση που θα προκύψει από τις εκλογές αυτές δεσμευθεί ότι θα παραιτηθεί και θα προκηρύξει εκλογές στα μέσα του 2016.

Και επειδή όπως ανέφερα μόνο η Νέα Δημοκρατία (και το ΠΑΣΟΚ) έχουν το ηθικό δικαίωμα να διεκδικήσουν τη διακυβέρνηση για το διάστημα αυτό, αρκεί η Νέα Δημοκρατία να δεσμευτεί ότι θα το πράξει. Θα πρέπει επίσης να δεσμευτεί ότι στο διάστημα αυτό δεν θα λάβει κανένα νέο δυσμενές μέτρο (μείωση μισθών και συντάξεων κλπ.) και ότι θα λάβει ορισμένα ευεργετικά μέτρα για να μπορέσουν μέχρι τότε να επιβιώσουν αξιοπρεπώς εκείνοι που σήμερα ευρίσκονται σε απελπιστική κατάσταση. Πέραν τούτου θα πρέπει να διαβεβαιώσει ότι στο διάστημα αυτό θα συγκυβερνήσει με το ΠΑΣΟΚ με τη σχέση που είχε πριν τις εκλογές, άσχετα εάν έχει η όχι αυτοδυναμία.

Εάν η Νέα Δημοκρατία προβεί στην ενέργεια αυτή, τόσο εγώ, όσο πιστεύω και η συντριπτική πλειοψηφία όσων δεν ήθελαν τις εκλογές αυτές, δεν θα έχουμε κανένα δισταγμό να ψηφίσουμε μαζικά τη Νέα Δημοκρατία, ώστε να αναδειχτεί σίγουρα πρώτο κόμμα και το πιθανότερο με ισχυρή αυτοδύναμή πλειοψηφία. Θα μπορούν επίσης να ψηφίσουν το ΠΑΣΟΚ όσοι συνδέονται με αυτό με ισχυρούς ιδεολογικούς δεσμούς.

Είμαι βέβαιος ότι όλοι κατανοούν ότι η λύση αυτή είναι η  μόνη που θα εξασφάλιζε τη συνέχιση της ομαλότητας, την αξιοποίηση των θυσιών του λαού και τη συνέχιση της ανοδικής πορείας της χώρας. Η μόνη που θα εξουδετέρωνε τις δυσμενείς συνέπειες των εκλογών αυτών. Θα είχε επίσης ευεργετική επίδραση στις σχέσεις μας με τους υπόλοιπους εταίρους, οι οποίοι θα είχαν τη δέσμευση και την υποχρέωση να υλοποιήσουν στην πράξη όσα λένε για συμπαράσταση και για επιθυμία τους για παραμονή της χώρας μας στην Ευρωζώνη.

Εάν η Νέα Δημοκρατία δεν πράξει αυτό ή κάτι ανάλογο, ειλικρινά δεν θα γνωρίζω μέχρι τη στιγμή που θα εισέλθω στο παραβάν τι θα ψηφίσω.

Το μόνο που είμαι βέβαιος είναι ότι δεν θα ψηφίσω κανένα κόμμα και κανένα βουλευτή από αυτούς που με έσυραν στις εκλογές αυτές. Το τι θα κάνει το υπόλοιπο 50% του λαού που πιστεύω ότι έχει το ίδιο δίλλημα με εμένα δεν το γνωρίζω. Ο Θεός ας τους φωτίσει για το καλό της χώρας.