Γράφει ο
Θανάσης Παπανδρόπουλος

Ενώ, όπως προκύπτει από τις πιο πρόσφατες δημοσκοπήσεις, το 54% του ελληνικού λαού δεν θέλει πρόωρες εκλογές και μόνον το 33% συμφωνεί με αυτές, ως φαίνεται κάποιοι έχουν άλλη γνώμη και θέλουν να εκβιάσουν την λαϊκή βούληση. Επιδιώκουν έτσι να οδηγήσουν την χώρα στην τέταρτη εκλογική αναμέτρηση μέσα σε μία πενταετία, γεγονός που θα έχει καταστροφικές συνέπειες για τη οικονομία –όπως συνέβη και το 2009, όταν ο Γιώργος Α. Παπανδρέου, για αμιγώς προσωπικούς λόγους, προκάλεσε τις πρόωρες εκλογές του Οκτωβρίου με τα γνωστά, οδυνηρά αποτελέσματα. Για να μην ξεχνάμε δε και την ιστορική πραγματικότητα, υπενθυμίζουμε ότι η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή όντως αντιμετώπιζε πολύ σοβαρό δημοσιονομικό πρόβλημα. Όμως, ο Γ. Α. Παπανδρέου, με το ευφυολόγημα τού «λεφτά υπάρχουν», απέτρεψε κάθε προσπάθεια βελτίωσης.

Διότι, είναι βέβαιο ότι το δημοσιονομικό έλλειμμα εκείνης της περιόδου ουδέποτε θα είχε φθάσει στο 12,7% του ΑΕΠ (και μετά την αναθεώρηση στο 15,4%) αν η κυβέρνηση του Κ. Καραμανλή είχε αφεθεί να ολοκληρώσει την θητεία της. Θα είχε η ίδια υποχρεωθεί να λάβει διορθωτικά μέτρα, ώστε το έλλειμμα του 2009 να μην υπερβεί τα επίπεδα του 8% του ΑΕΠ. Αντίθετα, οι απειλές Παπανδρέου ότι θα την έριχνε κατά την προεδρική εκλογή και η πρόωρη προσφυγή στις κάλπες, απετέλεσαν διέξοδο για την τότε κυβέρνηση να μην λάβει μέτρα και να απεκδυθεί τις ευθύνες της.

Θα πρέπει λοιπόν στο επίπεδο αυτό να επισημανθεί, όπως έκανε προσφάτως και η Εστία, ότι ο κανόνας της τετραετίας είναι παγκόσμιος. Η διεθνής εμπειρία έχει καταδείξει ότι για να φέρει μία κυβέρνηση εις πέρας την πολιτική της με άνεση και χωρίς κατάχρηση χρόνου, το ιδεώδες διάστημα είναι τα τέσσερα, ή το πολύ τα πέντε χρόνια. Αν αυτό εθεωρείτο ανεπαρκές, η θητεία των κοινοβουλίων, των κυβερνήσεων και της προέδρων δεν θα ήταν τετραετής ή πενταετής, αλλά εξαετής ή επταετής. Ενώ, αν μία τετραετία εθεωρείτο μεγάλο διάστημα για μία κυβέρνηση, θα είχε επικρατήσει η διετία, για παράδειγμα, όπως συμβαίνει σε σωματεία και άλλους φορείς. Οι δε κυβερνήσεις θα εκλέγονταν όχι για τέσσερα, αλλά για δύο χρόνια. Όμως, το γεγονός ότι σχεδόν σε όλα τα δημοκρατικά κράτη του κόσμου έχει επικρατήσει η τετραετία, σημαίνει ότι το διάστημα αυτό είναι το πλέον ενδεδειγμένο και πρόσφορο για να αναπτύξει και να ολοκληρώσει το έργο της μία κυβέρνηση. Αν ο λαός το εγκρίνει, τότε την επανεκλέγει για δεύτερη –σπανίως δε για τρίτη ή και τέταρτη– τετραετία.

Είναι λοιπόν θεμελιώδες να τηρείται ο θεσμός της τετραετούς κυβερνητικής θητείας, για να μπορούν να εφαρμόζονται πλήρως οι πολιτικές που οδηγούν στην δημιουργία πλούτου και την διάχυσή του στην κοινωνία. Αν δεν παρέχεται αυτό το διάστημα, τότε δεν είναι δυνατόν να αποδώσει οποιαδήποτε πολιτική. Διότι, όταν η κυβέρνηση ή ένα υπουργείο καταρτίζει ένα πρόγραμμα, απαιτείται κάποιος χρόνος μέχρι αυτό να αποφέρει καρπούς.

Οι δε συχνές αλλαγές ακόμη και υπουργών στην ίδια κυβέρνηση συνήθως οδηγούν σε εγκατάλειψη προγραμμάτων και αποτυχία τους. Πόσω μάλλον όταν αλλάζει ανά διετία ολόκληρη η κυβέρνηση. Αυτό που βιώσαμε το 2009 είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα τού πού μπορεί να οδηγήσει η πολιτική αστάθεια και η καταστρατήγηση των πολιτικών θεσμών. Το ότι ο Γ. Α. Παπανδρέου απείλησε να ρίξει πρόωρα την κυβέρνηση Καραμανλή κατά την προεδρική εκλογή, οδήγησε την οικονομία στην καταστροφή.

Σήμερα, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως επαναλαμβάνει το ίδιο. Χρησιμοποιεί, μάλιστα –και αυτός– ένα άκρως δημαγωγικό επιχείρημα: ότι στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα, αφού τον τελευταίο λόγο τον έχει ο λαός, που υποτίθεται ότι είναι «σοφός» στις επιλογές του. Όμως, το γεγονός ότι φθάσαμε στην οικονομική κρίση, σε επιλογές του λαού οφείλεται. Το 2009, ο λαός ανέδειξε τον Γ. Α. Παπανδρέου στην εξουσία. Και με την ίδια ευκολία φέρεται έτοιμος να φέρει τώρα στην εξουσία τον Αλέξη Τσίπρα, μετά από τυχόν πρόωρη διάλυση της Βουλής λόγω μη αναδείξεως Προέδρου της Δημοκρατίας.

Γι’ αυτό έχει τεράστια σημασία η τήρηση των θεσμών. Τυχόν διάλυση της Βουλής και διενέργεια εκλογών για τέταρτη φοράς εντός πενταετίας, θα οδηγήσει σε νέα οικονομική καταστροφή. Ίσως δε αυτή την τελευταία κάποιοι να την επιδιώκουν για την χώρα, προκειμένου να εξυπηρετηθούν δικοί τους ανομολόγητοι στόχοι.