Γράφει η
Ελένη Καρασαββίδου

Ο τρόπος που η ελληνική πολιτική σκηνή χειρίστηκε το θέμα Μπαλτάκου αναδεικνύει τις χρόνιες παθογένειες  της κοινωνίας μας και της πολιτικής μας τάξης.

Από την εποχή της αντίθεσης μεταξύ του Λοκ και του Χέγκελ περί φιλελευθερισμού και Κοινοτισμού, από το οποίο, με σημαντικές νεότερες προσθήκες, έλκουν την καταγωγή τους οι σημερινές πολιτικές θεωρήσεις, ένα από τα λίγα που φαίνεται ότι έγινε κατανοητό είναι πως η εξουσία διαφθείρει όσους την ασκούν. Σημαντική (και βολική…) αλήθεια που θάπρεπε να παραμένει στον πυρήνα της σκέψης μας αλλά μισή. Γιατί η εξουσία διαφθείρει κι όσους/ες την προσδοκούνε. Ή, για λόγους ψυχολογικής ασφάλειας, την «επιβραβεύουνε, κι ας είναι ως «πολίτες» εκτός νυμφώνος οι ίδιοι.

Αν κοιτάξουμε λίγο την δημόσια ρητορική που επικράτησε στους χρόνους της κρίσης στην πατρίδα μας θα δούνε πως σε σημαντικό βαθμό  η ίδια η στροφή της ελληνικής κοινωνίας στα ναζιστικά μορφώματα δικαιολογήθηκε με οικονομικούς όρους που χάιδευαν αυτιά, λες και τα κριτήρια και τα κίνητρα των ανθρώπων μπροστά στο ναζισμό θάπρεπε να είναι πρώτα και κύρια οικονομίστικα. Λες και στις πολιτικές επιλογές μας τα ηθικά κριτήρια όπως πχ η προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων θα έπρεπε να γίνονται ουρά, και μάλιστα ουρά εξαρτώμενη από το επίπεδο ζωής που μου εξασφάλιζε κατά βάση η πάλαι ποτέ κομματοκρατία ή ο αφερέγγυος ευδαιμονισμός… Το γνωστό (και πολύ ωριμότερο από τις κομματικές κορώνες κυβερνώντων κι αντιπολιτευόμενων) σύνθημα «άνεργος μπορεί, ξεφτιλισμένος φασίστας ποτέ» περιγράφει έξυπνα  το όριο μεταξύ ανθρώπου και κτήνους. Περιγράφει ότι ντροπή δεν είναι η φτώχια, αλλά η ανήθικη αντιμετώπιση της (απολίτικη θα έγραφαν όσοι/ες χλευάζουν τον κοινωνικο-πολιτικό ηθικισμό, ακριβώς γιατί  πιστεύουν στην πολιτική ηθική) εις βάρος ως συνήθως των εξαθλιωμένων και όχι της εξαθλίωσης.

Έτσι η σαφέστατη επιλογή Σαμαρά να βάλει σε ένα πολυσυλλεκτικό κόμμα ακροδεξιούς σε θέσεις κλειδιά, έγινε προσπάθεια να αποδοθεί σε προσωπικές επιλογές κάποιων ξέμπαρκων στελεχών, ένα παράδειγμα ακριβώς δηλαδή αυτού που από την εποχή του Ρουσσώ αποκλήθηκε απόπειρα προσωποποίησης της κοινωνικής αμαρτίας. Ενώ η απίστευτη για το συγκεκριμένο ζήτημα παράγραφος στην ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ που μιλούσε για αποπομπή του Δένδια κλπ με αφορμή τον διάλογο, ουσιαστικά ενώ τις κατήγγειλε αποδεχόταν τις… καταγγελίες της ΧΑ περί σκευωρίας…

Θεωρώ όμως πως οι ακροδεξιοί είναι πιο οργανωμένοι από τους εξυπνακιστές αντιπάλους τους στο μακρόπνοο αυτό πολιτικό παιχνίδι, όπως φαίνεται και από το σωστό timing του βίντεο. (Βλέπω και την εξαιρετική δουλειά τους στα λογοτεχνικά σωματεία…) Εάν ο κατάπτυστος Μπαλτάκος δεν βρήκε μια λέξη να αντιτείνει στον Κασιδιάρη για τα τόσα στοιχεία, ο Κασιδιάρης (κι ο Μπαλτάκος;;) έχτιζαν έναν διάλογο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των λοβοτομημένων που τους ακολουθούν ή που ψάχνουν αφορμή να ξαναγυρίσουν.

Δεν πάει πολύς καιρός που ένας πολύ γνωστός Θεσσαλονικιός, βγαίνοντας από μια φρικώδη συνάντηση γραβατωμένων περί αρχαιοελληνικής φιλοσοφίας, μου πέταξε τυχαία μπροστά σε χειροκροτητές του την ατάκα: «Κι αυτή η δημοκρατία όλο προβλήματα από αρχαιοτάτων χρόνων δημιουργεί!» «Δεν πειράζει του είπα, προσπερνώντας τις μυριάδες αμφιβολίες μου περί σύνδεσης αστισμού σε κρίση και δημοκρατίας, αρκεί που έχει το ανθρωπιστικό ιδεώδες να μας δίνει την δυνατότητα να τα διορθώνουμε». Το παγωμένο βλέμμα δέκα ηλικιωμένων έπεσε επάνω μου. Ο Επίκουρος δεν είναι πάντοτε αθώος καλοί μου…

Ενώ σε γνωστό λογοτεχνικό σωματείο δεν πάει καιρός και καθηγητής πανεπιστημίου (άραγε;;;;) που διδάσκει νέα παιδιά από όλον τον κόσμο στην Ολυμπία, επιχειρηματολόγησε περί του πόσο η Αριστοκρατία (το μεγάλο μας δώρο) δημιουργήθηκε για να καταργήσει τη φαυλότητα της Δημοκρατίας, την πληγή που η Ελλάδα προσέφερε στον κόσμο, και ότι το περίφημο «άπιτε!» αφορά μόνο την αρχή εκκίνησης, ενώ μετά η ανισότητα θριαμβεύει. Στην αντεπιχειρηματολογία μου ότι είναι σφάλμα να μεταφέρει παραδείγματα από την βιολογία (σωματικές δυνατότητες των αθλητών) στην πολιτική και κοινωνική σφαίρα, αφού στις κινήσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων αγωνιζόμαστε να άρουμε την έννοια της υποτελούς διαβίωσης μέσα από την ισότητα όχι ικανοτήτων αλλά βασικών δικαιωμάτων (να δικαιούται και  4ος το ποτήρι με το νερό και το χειροκρότημα για την συμμετοχή του) με χαρακτήρισε (κι ας έχω πάρει τζούρα από κλιμακτήριο στα 40 μου) πολύ νέα για να ξέρω (αν δεν θέλεις ν απαντήσεις δεν εστιάζεις στο τι λέει ο άλλος αλλά στο ποιος νομίζεις ότι είναι…)

Αλλά τα δεκάδες παραδείγματα που έχουμε υπόψη μας όσοι/ες κυκλοφορούμε όπου συντελούνται οι πρωτογενείς ζυμώσεις, (ζυμώσεις που φέρνουν την… φυλετική μεταφυσική στο προσκήνιο για να άρουν την ταξική -και όχι μόνο, αφού χτυπούν και την ορθολογιστική- παράμετρο) δεν γίνονται στην πραγματικότητα αντιληπτά από μια πολιτική τάξη που ενώ αγωνίζεται για διαφορετικά συμφέροντα (οκ!) χρησιμοποιεί τον ναζισμό για να αναδείξει τα δικά της χτυπώντας τα συμφέροντα των αντιπάλων της. Ο ναζισμός δεν είναι όμως πούλι στο σκάκι, είναι αντίπαλος. Γκέγκε; Και στον βαθμό που μεγάλο μέρος της διανόησης στην Ελλάδα παραμένει κομματικό τα λάθη αυτά στην υπόθεση Μπαλτάκου (που τόσο θυμίζουν πολυπαιγμένα αλλά όχι αποτρεπτικά τελικά παραδείγματα της Βαϊμάρης) θα αποκρύπτονται λόγω ενός κακός νοούμενου και βαθιά απολίτικου κομματικού πατριωτισμού.

Δείγμα του πόσο αποκομμένη μπορεί να είναι η αντιφασιστική ρητορική και δράση από την «γειτονιά» ή τον εργασιακό κλπ χώρο, αποτελεί και το ότι στην πραγματικότητα, μια από τις καλύτερες στην προσληψιμότητα τους αντιναζί ανακοινώσεις δεν προέρχεται από κομματικά επιτελεία (και δε λέω ότι στερούνται κατ’ ανάγκη αξιόλογων ανθρώπων παντελώς) αλλά από τον χώρο των «χούλιγκαν» κι αναφέρομαι στην περίφημη ανακοίνωση της Θύρας 4 του ΠΑΟΚ (και μπράβο!)

Caeteris paribus – σε κάθε στοιχειώδες τμήμα πλούτου αντιστοιχεί ένα στοιχειώδες μόριο ευτυχίας, ισχυρίστηκε ο εκ των ιδρυτών της κάργα ξεπερασμένης αλλά εντελώς παρούσας ωφελιμίστικης θεωρίας, Μπένθαμ. Αν η διατήρηση, επιβράβευση, κατάκτηση  ή επιβεβαίωση της εξουσίας αποτελεί (και αποτελεί) ένα στοιχειώδες τμήμα (αρχικά ψυχολογικού και έπειτα υλικού/οικονομικού) πλούτου, τότε το στοιχειώδες μόριο ευτυχίας μπορεί να αποδειχθεί ογκόλιθος δυστυχίας.

Αν λοιπόν δεξιοί αριστεροί και κεντρώοι βρεθούν μαζεμένοι κάνα ξημέρωμα σε λίγα έτη με τα σώβρακα και τις κυλόττες εκεί που δεν θέλουν να βρεθούν, θα είναι επειδή η δική τους απαξίωση στην χιλιορημαγμένη δημοκρατία την έκανε αποκρουστική, κι ας ήταν αυτή το θύμα (κι αυτό αφορά πρώτα και κύρια όσους κυβέρνησαν σε μακροεπίπεδο όπως η δεξιά και το κέντρο την χώρα, αλλά και δευτερευόντως όσους διαχειρίστηκαν … -στο όνομα μιας εκμαυλισμένης κοινωνικής ειρήνης με συνεκτική κόλα την διαφθορά-  επιμέρους τομείς σε μικροεπίπεδο, όπως κάτι «αριστεροί» κάποια ΑΕΙ) κι επειδή ο δικός τους αγώνας έναντι του ναζισμού παραμένει στις κρίσιμες στιγμές παρά τις πολιτικές κορώνες ρηχά παραταξιακός και γι’ αυτό βαθιά απολίτικος…