Γράφει ο
Κώστας Παδουβάς

Το πραξικόπημα στην Κύπρο (15-7-1974) οργανώθηκε και εκτελέστηκε  με τη συνεργασία Ελλήνων πιστών στην κατάλυση του καθεστώτος στην Ελλάδα την 21-4-1967 και Κυπρίων της ΕΟΚΑ Β΄, αγνοώντας αλλοεθνείς και τοπικές αντιδράσεις, με αποτέλεσμα να ακολουθήσει η τουρκική εισβολή στην Κύπρο που άφησε περίπου 4.000 νεκρούς, 1.619 αγνοουμένους, 200.000 εκτοπισμένους και την κατοχή του 37% του κυπριακού εδάφους από τους εισβολείς.

Σε όλα τα επόμενα χρόνια μέχρι σήμερα έμειναν ανεκπλήρωτες οι προσδοκίες για επίλυση του χρονίζοντος Κυπριακού Ζητήματος. Τα  φετινά 40 άκαρπα χρόνια πέρασαν με τις λεγόμενες “διερευνητικές συνομιλίες” μεταξύ ε/κ και τ/κ, το  ίδιο ψυχοφθόρα και απογοητευτικά.

Στόχος Κυπριακή Δημοκρατία (15-7-1974)            




Στόχος ο διαμελισμός της Κύπρου (20-7-1974)                                            

Τα παραπάνω ιστορικά γεγονότα έχουν ερμηνευτεί ποικιλοτρόπως με υποκειμενικά είτε αλαζονικά συμπεράσματα από διάφορες πλευρές των θυμάτων, θυτών, τρίτων δήθεν καλοθελητών για παροχή συνδρομής επίλυσης του όλου προβλήματος, πλανηταρχών κ.ά. Εθνικών – διεθνικών φόρουμ και πλήθος μεμονωμένων αναλυτών. Σε καμιά από τις ερμηνείες αυτές δε διαπιστώθηκε κοινή συμφωνία όλων αυτών των πλευρών και ιδιαίτερα μεταξύ θυτών και θυμάτων. Επίσης, σε όλες αυτές τις προσεγγίσεις του δραματικού αυτού ζητήματος δεν προηγήθηκαν ομόφωνες κοινές και ομοιόμορφες αποφάσεις των διεθνών φορέων της παγκόσμιας τάξης, του ΟΗΕ, Συμβουλίου Ασφαλείας, Ε.Ε. κ.ά., όπου ανήκει η Κύπρος.

Η εσκεμμένη αυτή παράλειψη ενοχοποιεί απ’ αρχής μέχρι τέλους όλους τους χειριστές του Κυπριακού Ζητήμα-τος, όπως τούτο προέκυψε τον Ιούλιο 1974, είτε αυτοί αντιπροσώπευσαν τα θύματα (Έλληνες- Ελληνο-κύπριοι), τους θύτες (Τούρκους-Τουρκοκυπρίους), τους τρίτους εκείνους που συμπεραίνεται ότι ενθάρρυναν την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο και προπαντός τους διεθνείς φορείς της παγκόσμιας τάξης.

Με άλλους λόγους, δεν επικεντρώθηκαν οι ειρηνευτικές συνομιλίες στις παραβιάσεις του Διεθνούς Δικαίου κατά την εισβολή, αλλά στα γεγονότα μεταξύ των εμπολέμων. Επίσης, ουδέποτε έγιναν δημόσια γνωστές οι ακριβείς πράξεις μεταξύ των εμπολέμων και των τρίτων που αναμείχθηκαν πριν , κατά και μετά τα γεγονότα που έλαβαν χώρα στην Κύπρο το 1974. Αντίθετα, θύτες και θύματα σχημάτισαν “χωριστούς φακέλους” χωρίς διεθνή επίβλεψη, αποκρύπτοντας όσα γεγονότα παραβίαζαν το Διεθνές Δίκαιο, ως και τυχόν ενοχοποιητικές παρεμβάσεις τρίτων, προκειμένου να δημοσιοποιηθούν και κριθούν ευμενέστερα από τη διεθνή κοινή γνώμη. Επομένως, όλες οι ετήσιες ή πολυετείς ειρηνευτικές απόπειρες στερήθηκαν τα γνήσια δεδομένα  επίλυσης του προβλήματος με αποτέλεσμα να αναβάλλεται η επίλυσή του αναζητώντας περισσότερα στοιχεία.   Το αυτό συμβαίνει και με την τελευταία “διερευνητική” προσπάθεια (διακήρυξη 14-2-2014) μεταξύ των ηγετών των ε/κ και τ/κ Αναστασιάδη-Έρογλου, που συνεχίζει άκαρπα τις προηγούμενες   πρακτικές, όπως ήταν εκείνες μεταξύ των προηγουμένων ηγετών Χριστόφια-Ταλάτ, σε ολόκληρο το τελευταίο εξάμηνο τρέχοντος έτους, που δεν κατάφερε να καθιερώσει τα λεγόμενα Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης.

Έναν ακόμη πρόσθετο λόγο αποτυχίας των ειρηνευτικών συνομιλιών Κύπρου αποτελούν οι προτεραιότητες που τέθηκαν στο τραπέζι των συνομιλιών με ή χωρίς την επίβλεψη διεθνών μεσολαβητών. Αντί να προηγηθούν τα από αιώνων ιδιαίτερα ανθρώπινα ζητήματα, όπως το προσφυγικό-εποικιστικό -περιουσιακό σε συνδυασμό με την εγγυημένη ασφάλεια των κατοίκων και κάθε άλλης πτυχής της έννομης διεθνοποιημένης κοινωνίας, προηγήθηκαν θέματα θέσεων των αντιπάλων πλευρών επί της μορφής μιας άλλης Κυπριακής Δημοκρατίας και των μελλοντικών εναλλασσομένων Προέδρων της  μεταξύ ε/κ και τ/κ., δηλαδή,   επεξεργάστηκε η σημερινή μορφή της Κυπριακής Δημοκρατίας σε κάποιο “μόρφωμα” προκειμένου να επέλθει συμφωνία.    
                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                         
Επομένως, τα χρόνια πέρασαν άκαρπα και ολόκληρη η διεθνής κοινωνία θυτών-θυμάτων-τρίτων γελοιοποιείται επανειλημμένα, ισχυριζομένη ότι χρησιμοποιεί τους νόμιμους διεθνείς μηχανισμούς επιβολής του διεθνούς δικαίου για την επίλυση του Κυπριακού Ζητήματος. Τους μηχανισμούς εκείνους που επικαλείται η εκκολαπτομένη “Παγκοσμιοποίηση” για την καθιέρωσή της παντού, οπότε προκύπτει το εύλογο και αβίαστο ερώτημα εάν η νέα αυτή τάξη πραγμάτων, θα χρησιμοποιεί ή όχι τη χρήση βίας όπως τη γνωρίσαμε και  ενθαρρύνθηκε από τρίτους στην περίπτωση της Κύπρου.

Σήμερα, ύστερα από 40 χρόνια, θα είναι ουτοπία η συνέχιση των πρακτικών που δοκιμάστηκαν ανεπιτυχώς και οδήγησαν σε πλήρες αδιέξοδο την επίλυση του Κυπριακού Ζητήματος. Η Κυπριακή Δημοκρατία έχει την ιστορική ευθύνη να διακόψει τις αποτυχημένες προηγούμενες πρακτικές και να ανοίξει νέους διεθνείς ορίζοντες, με δεδομένη την συμπαράταξη της Ελληνικής Δημοκρατίας και άλλων δημοκρατικών χωρών της Ε.Ε. Οι νέοι αυτοί ορίζοντες έχουν ήδη προδιαγραφεί και είναι  η συμμετοχή της στην ενεργειακή κάλυψη αντίστοιχων αναγκών της Ε.Ε. από τα σημαντικά της κοιτάσματα υδρογονανθράκων, η προβολή και αξιοποίηση της γεωστρατηγικής θέσης της στην Ανατολική Μεσόγειο σε παγκόσμιο επίπεδο (εφ΄όλων των Ηπείρων της Γης) κάνοντας τα ενδεικνυόμενα “ανοίγματα πολιτικών” όπου κριθεί αναγκαίο με ταυτόχρονη αναθεώρηση της κατάλληλης εξωτερικής πολιτικής της  προς τις φίλιες χώρες, περιλαμβανομένων και των γειτονικών της κατά προτεραιότητα, αποδεικνύοντας το αυτονόητο ότι έχει κάνει την υπέρβαση των εγγυητριών δυνάμεων και ότι εργάζεται υπέρ της ευημερίας των κατοίκων της ανεξαρτήτως προέλευσης. Μόνον έτσι  υπάρχει ελπίδα να μετεξελιχθεί σε μια γνήσια, ειρηνική και ευημερούσα Δημοκρατική Ομοσπονδία των Ελληνοκυπρίων, Τουρκοκυπρίων, Αρμενίων, Μαρωνιτών, Λατίνων κ.ά., με διασφάλιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όλων αυτών εξ ίσου (χωρίς φυλετικές διακρίσεις).
Γένοιτο!

Σημειώνω αμέσως, ότι σε πρόσφατη στρατιωτική μελέτη του Κυπρίου ερευνητή σε θέματα στρατιωτικής στρατηγικής  κ. Άριστου Αριστοτέλους, η σύγκριση δυνάμεων αυτή τη στιγμή στην Κύπρο είναι συντριπτικά αρνητική για τις δικές μας δυνάμεις, Εάν προσθέσουμε σε αυτή την κατάσταση την εγγύτητα της Τουρκίας, την παντελή έλλειψη ελληνικής αεροπορικής άμεσης υποστήριξης, όπως είχε προβλεφτεί με το ΔΕΑΧ με την παρουσία Α/Φ στα Αεροδρόμια της Κύπρου, την μελετώμενη μείωση της θητείας  και εκεί αλλά και την ουσιαστική  απουσία της Ελλάδας, επί του παρόντος  μόνον λόγω  διεθνών συγκυριών δεν βλέπουμε εκ νέου  προέλαση των τουρκικών δυνάμεων.

Η Τουρκία βέβαια  αυτή τη στιγμή μετά την συμφωνία  Αναστασιάδη- Έρογλου που δεν είναι απλό έγγραφο αλλά ουσιαστικός οδικός χάρτης στα βήματα ενός ακόμη σχεδίου Ανάν , εξακολουθεί υπό την απειλή πάντοτε της στρατιωτικής δύναμης κατοχής να πιέζει και να αποκαλεί με αναίδεια χιλίων πιθήκων την Κυπριακή Δημοκρατία "εκλιπούσα" αφού η δική μας πολιτική αντίδραση είναι σχεδόν ανύπαρκτη.

Σε ψήφισμα το οποίον υπέγραψαν αμέσως μετά το έγγραφο Αναστασιάδη - Έρογλου τον παρελθόντα Φεβρουάριο 1322 προσωπικότητες στην Ελλάδα, Κύπρο και στο εξωτερικό, μεταξύ των οποίων ο Μίκης Θεοδωράκης και εκ των παρισταμένων, εκτός των άλλων, και ο κ. Λιλλήκας, αναφέρεται ότι: "Το υποτιθέμενο «νέο πλαίσιο» λύσης, των Αναστασιάδη – Έρογλου, εξαφανίζει την Κυπριακή Δημοκρατία και τη νομική και διεθνή της υπόσταση,  κάνοντας λόγο για νέο «Κυπριακό κράτος», το οποίο θα συστήσουν, από κοινού και ισότιμα, τα «δύο συνιστώντα κράτη». Έτσι, γίνεται αποδεκτός ο διαχρονικός στόχος της Τουρκίας για ουσιαστική διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Συναφώς, δεν γίνεται καμία αναφορά σε εισβολή, κατοχή, κατοχικές δυνάμεις, ούτε καν στον σεβασμό των αποφάσεων και ψηφισμάτων του Συμβουλίου Ασφαλείας και της Ολομέλειας του ΟΗΕ, το δε ψευδοκράτος αποκτά την ίδια διεθνή υπόσταση με την ανεξάρτητη Κυπριακή Δημοκρατία!" [Βλέπε ψήφισμα στο διαδικτυακό τόπο του ΑΡΔΗΝ]

Η ΆΜΕΣΗ και τονίζω ΑΜΕΣΗ αλλαγή με αποφασιστικότητα, σωφροσύνη και μεθόδευση, πολιτικής και στρατιωτικής στρατηγικής δεν είναι απλώς αναγκαία αλλά είναι θέμα επιβίωσης μας.

Η ενδεχόμενη και απευχόμενη απώλεια της Κυπριακής Δημοκρατίας, την "έκλειψη' της οποίας τονίζει η Τουρκία, θα είναι όχι μόνον τοπική καταστροφή και  τεράστια πληγή, αλλά  θα οδηγήσει και στην ανεπανόρθωτη συρρίκ-νωση της Ελλάδας.

Οι πολιτικές δυνάμεις της Ελλάδας και Κύπρου, στο σύνολο τους, πρέπει να συνειδητοποιήσουν στην πράξη το αυτονόητο ότι "Η Κύπρος αποτελεί το ανάχωμα στις επεκτατικές βλέψεις της Τουρκίας πρός την Ελλάδα."

Ο Ελληνικός Λαός, στην Κύπρο και εδώ  απαιτεί εγρήγορση και αλλαγή στρατηγικής προς την σωστή αυτή κατεύθυνση και έχοντας εμπιστοσύνη σε αυτόν τον Λαό είμαστε αισιόδοξοι.  Άλλωστε το απέδειξε το 2004 όταν απέρριπτε την τότε θανάσιμη απειλή του σχεδίου Ανάν.