Γράφει ο
Ηλίας Καραβόλιας

O Z. Bauman μας θυμίζει ότι ο λατινικός όρος interregnum χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον Τίτο Λίβιο για να περιγράψει την κατάσταση στη Ρώμη μετά το θάνατο του Ρωμύλου, που βασίλεψε για 37 χρόνια, όσο ήταν τότε ο μέσος όρος ζωής. Μετά το θάνατό του, ελάχιστοι Ρωμαίοι θυμούνταν τη Ρώμη πριν το Ρωμύλο.

Επικρατούσε μια κατάσταση τραγικής αβεβαιότητας και έλλειψης προσανατολισμού μέχρι να βρεθεί βασιλιάς.

Interregnum επικράτησε λοιπόν να λέγεται μια ιστορική περίοδος όπου οι παλιές πρακτικές δεν είναι πια αποτελεσματικές,ενώ νέοι τρόποι δεν έχουν ακόμα εφευρεθεί.

Φοβάμαι ότι σε αυτή την κατάσταση βρίσκεται σήμερα η Ευρώπη. Μπροστά σε ένα σκηνικό θεσμικής ακινησίας, κυρίως όσον αφορά την ολοκλήρωση της οικονομικής ένωσης των χωρών μελών.

Δυστυχώς ο τελευταίος κοινοτικός προϋπολογισμός  δεν είναι τίποτα άλλο από ένα σκηνικό με επιδοτήσεις που σχεδιάζει μια δήθεν υγιής εταιρεία (ΕΕ) να μοιράσει στις θυγατρικές της, όταν προηγουμένως το διευθυντήριό της (Βερολίνο) παρακάμπτοντας το αληθινό Διοικητικό Συμβούλιο (Βρυξέλες) φροντίζει μεθοδικά να απαξιώνει πλήρως τις απείθαρχες ελλειμματικές θυγατρικές (νότια Ευρωζώνη) δια μέσου της λιτότητας, ώστε να πάρει πίσω τα δανεικά με τις οποίες τις πίστωνε (κυρίως για να ψωνίζουν τα προϊόντα που παρήγαγαν οι μεγαλομέτοχοι της μητρικής εταιρείας!)

Όλο το οικοδόμημα της Ευρωζώνης μοιάζει σαν εκείνο το λογιστικό κόλπο με τις ενδοομιλικές συναλλαγές, που στην ουσία μεταφέρουν αφορολόγητα κέρδη στους μεγαλομετόχους (με τον γνωστό μηχανισμό της μη ανακύκλωσης πλεονασμάτων).

Και φυσικά οι ειδικοί επί των κοινοτικών θεμάτων θα μιλήσουν για την διαφορετικότητα των εννοιών:

Άλλο η Ευρώπη, άλλο η Ευρωζώνη. Σωστό και κατανοητό. Ουδείς αμφιβάλλει. Αλλά η αδυσώπητη οικονομική πραγματικότητα της λιτότητας και της ύφεσης και οι επικίνδυνες γερμανικές  μεθοδεύσεις προς μια ατελή και όχι ολοκληρωμένη τραπεζική ένωση, συναντούν τις καταστροφικές πολιτικές λιτότητας (που απαξιώνουν την ανθρώπινη εργασία, το ανθρώπινο κεφάλαιο).

Η ευρωπαϊκή οικογένεια έχει παιδιά και... αποπαίδια. Ειδικά η Ευρωζώνη έχει μεν ελλειμματικές  δημοσιονομικά χώρες, έχει κοινωνίες απείθαρχες και σπάταλες, που απομύζησαν τις κοινοτικές επιδοτήσεις ανάπτυξης, αλλά συνεχώς δημιουργεί αυξημένες ανισότητες και ταξικές διαφορές.

Επέμενα και παλιότερα ότι δεν ζούμε τόσο σε μια φάση γερμανικής ηγεμονίας στην Ευρώπη, όσο σε μια παρατεταμένη περίοδο- που μάλλον έχει πολύ μέλλον- ανεξερεύνητης τροχιάς.

Ένα σύγχρονο interregnum που δεν αφήνει περιθώρια για ένα  νέο πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό σκηνικό που τόσο πολύ έχουν ανάγκη οι Ευρωπαίοι πολίτες.

Και στις κάλπες που θα στηθούν τον Μάιο, ο μεγάλος νικητής (αποχή) θα πιστοποιήσει αυτή ακριβώς την αχαρτογράφητη πορεία προς το μέλλον...