Για να μην είναι τυπικά γενέθλιαΤα τεσσαρακοστά γενέθλια της Μεταπολίτευσης εορτάζονται φέτος και είναι καθήκον της πολιτειακής και της πολιτικής ηγεσίας να μη μείνουν στις τυπικές δηλώσεις, που μάλλον αρνητικά αντανακλαστικά προκαλούν στους πολίτες. Στο μέσον της  βαθιάς πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής κρίσης συμπολίτευση και αντιπολίτευση οφείλουν να ξεπεράσουν την εσωστρέφεια τους και την παπική τους συμπεριφορά και να ζητήσουν συγγνώμη από το λαό για τα λάθη που διέπραξαν αυτά τα χρόνια.

Πέραν της συγγνώμης, η πολιτική ηγεσία οφείλει να αποδείξει ότι απόλυτη προτεραιότητα έχει γι’ αυτήν η Κύπρος, που ήταν η αφορμή της Μεταπολίτευσης, με τη θυσία όμως 200.000 εκτοπισμένων Ελλήνων, εκατοντάδων βάρβαρα θανατωθέντων από τις ορδές του Αττίλα και πολλών αγνοουμένων ακόμη και σήμερα, χιλιάδων βασανισθέντων ανδρών και κακοποιημένων γυναικών, χιλιάδων εγκλωβισμένων, που  συνθλίβονται από τις τουρκικές δυνάμεις κατοχής.

Στην Ελλάδα ασφαλώς προτεραιότητα πρέπει να έχει η επανάκαμψη σε ρυθμούς ανάπτυξης και η εμπέδωση της κοινωνικής δικαιοσύνης, όμως χρειάζεται ειδική μέριμνα για τη Δυτική Θράκη, τη Μακεδονία, την Ήπειρο, τη Δωδεκάνησο και τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου. Πρέπει να γίνει πεποίθηση και να μη μείνει ανούσιο σύνθημα, ότι η Ελλάδα αρχίζει από τις περιοχές αυτές και τελειώνει στο Κολωνάκι με τα περίχωρά του, όχι το ανάποδο. Δεν είναι δυνατόν υπεύθυνοι πολιτικοί να δέχονται να υπάρχουν ελλείψεις, δυσκολίες και ανάγκες στις περιοχές αυτές και οι κάτοικοί τους να υποχρεώνονται να μεταβαίνουν σε γειτονικές χώρες ( Τουρκία, Βουλγαρία, Σκόπια) για να τις καλύψουν. Επίσης δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν πολίτες στις περιοχές αυτές και στην Κύπρο, που για λόγους ωφελιμιστικούς, ή για να ικανοποιήσουν τα πάθη τους, όπως αυτό του τζόγου, να αλλοιώνουν τη συνείδησή τους και να ενισχύουν αυτούς που επιβουλεύονται την ακεραιότητα της χώρας.

Πολλοί μιλάνε για «νέα μεταπολίτευση». Αυτή δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί παρά μόνο αν εμείς,  οι πολίτες, αποφασίσουμε να γίνουμε πιο υπεύθυνοι, να παύσουμε να είμαστε εύπιστοι ακολουθώντας κάθε δημαγωγό που μας χαϊδεύει τα αυτιά και μας δίνει ψεύτικες υποσχέσεις, να δουλέψουμε δημιουργικά, εντατικά, ποιοτικά και αποδοτικά, να ξανακάνουμε την Πατρίδα μας πρότυπο προς μίμηση και όχι παράδειγμα προ αποφυγήν.

Είναι μεγάλο θέμα για τη Δημοκρατία να είμαστε υπεύθυνοι πολίτες και να έχουμε πολιτικούς, όπως τους οραματίσθηκε ο Αριστοτέλης στα «Πολιτικά» του και ήταν ο Περικλής. Γράφει σχετικά ο Θουκυδίδης ότι ο μέγας Αθηναίος πολιτικός, πέραν του προσωπικού του κύρους και της διανοητικής του ικανότητας «υπήρξε κατά γενική αναγνώριση αδωροδόκητος, κρατούσε το λαό με τρόπο ελεύθερο και δεν παρασυρόταν από αυτόν, αλλά μάλλον τον καθοδηγούσε, γιατί δεν επιδίωκε με αθέμιτα μέσα να αποκτήσει δύναμη και δεν έλεγε κάτι για να θωπεύσει τον δήμο, αλλά στηριγμένος στο προσωπικό του κύρος αποτολμούσε και αντιλογία προς αυτόν και μέχρι να τον εξοργίσει». (Θουκυδίδου Ιστοριών Β΄ 65, μτφρ. Ακαδ. Κων. Δεσποτόπουλου).