Γράφει η
Τερέζα Μητσοπούλου

Σ’ αυτό τον τόπο όλα γίνονται ανάποδα, μισά και εκ του προχείρου. Κάτι που παρατηρήθηκε για πολλοστή φορά στα τελευταία γεγονότα με τις πλημμύρες που έπληξαν τη δυτική Αττική κι ένα τμήμα του Πειραιά.

Τεράστιες οι καταστροφές, οι οποίες κόστισαν όχι μόνο σε οικονομικό αλλά και σε ψυχικό επίπεδο, την ίδια στιγμή που έβλεπες παντού γύρω σου εικόνες από βομβαρδισμένο τοπίο. Κι όμως, η κατάσταση θα μπορούσε να ήταν διαφορετική και οι όποιες ζημιές να είχαν ελαχιστοποιηθεί, εάν υπήρχε η κατάλληλη υποδομή, πρόβλεψη και έγκαιρη αντιμετώπιση. Οποία πρωτοτυπία.

Για ευθύνες ούτε λόγος. Οι μεν τις επέρριπταν στους δε και οι δε ποιούσαν τη νήσσα. Το γνωστό, προσφιλές σπορ, δηλαδή.

Και κάπου εκεί, ανάμεσα σε συντρίμμια και πλημμυρισμένα υπόγεια, σε ποτάμια και παραπόταμους, έβλεπες πλαστικές σακούλες, χαρτόνια και διαφόρων λογιών σκουπίδια να επιπλέουν ατάραχα στην επιφάνεια των βουλωμένων φρεατίων.

Μήπως σκέφτηκε ποτέ κανείς (λέμε τώρα), την απίθανη περίπτωση, μεγάλο μέρος των ευθυνών να ανήκει και σε εμάς, τους αιωνίως ταλαιπωρημένους πολίτες;

Με τη ραθυμία που μας χαρακτηρίζει κι αυτόν τον απενοχοποιημένο ωχαδερφισμό, ενεργούμε – πολλάκις – δίχως σκέψη, υπευθυνότητα και, κυρίως, συνείδηση των πράξεών μας.

Πόσες φορές δεν βλέπουμε κάποιον να πετάει στο δρόμο τη χαρτοσακούλα από την τυρόπιτα που μόλις έφαγε, το διαφημιστικό έντυπο των πλανόδιων διανομέων, την πλαστική σακούλα από τα σουβλάκια που κατανάλωσε στο δρόμο και τόσα άλλα, τα οποία καταγράφονται καθημερινά στα μάτια μας, αλλά όχι και στην αντίληψη όσων τα πράττουν. Ναι, τα φρεάτια και οι υπόνομοι δεν θα είχαν βουλώσει εάν προηγουμένως είχαν καθαριστεί, αλλά δεν θα χρειάζονταν καθάρισμα εάν υπήρχε η νοοτροπία διατήρησης της καθαριότητας των δρόμων και των πεζοδρομίων.

Η ζωή δεν χρειάζεται να γίνεται περίπλοκη, ούτε αφόρητα καταπιεστική.
Όλα είναι θέμα συνήθειας, μια συνήθεια που όταν δεν προσφέρεται από την οικογενειακή εστία, οφείλει να διδαχθεί από την Πολιτεία, ακόμα κι αν βρίσκεται εκτός ορίων εκπαίδευσης.