Γράφει ο
Άκης Κοσώνας

Γιατί εμμένουμε στη βύθιση; Δεν φαίνεται να αλλάζει τίποτα, ούτε να τρεμοπαίζει ένα φως στην άκρη του τούνελ. Πιθανώς να μην ξέρουμε καν πώς είναι αυτό το φως μιας και από τα τέλη του 2009 ποτέ δεν το είδαμε. Άρα, υπάρχει η σοβαρή πιθανότητα να αχνοφαίνεται και να μην το βλέπουμε, ή να το βλέπουμε και να μην του δίνουμε σημασία. Είναι όμως έτσι;

Επενδύσαμε πάντως σε αυτό το φως, όχι όλοι αλλά πολλοί, ίσως η πλειοψηφία. Ή μια ισχυρή μειοψηφία. Επενδύσαμε και πιστέψαμε δεσμεύσεις κομμάτων, κυρίως αυτών που ποτέ μέχρι τώρα δεν είχαν εξουσία. Δεν εφάρμοσαν το δικό τους πρόγραμμα αφού ο παραδοσιακός δικομματισμός δεν τους έδινε την ευκαιρία. Από τις εκλογές του Μαΐου 2012 και του Ιουνίου 2012, τα εκλογικά ποσοστά δεν οδήγησαν σε δικομματισμό αλλά σε άλλες λύσεις. Όμως και πάλι το αποτέλεσμα ήταν στα γνωστά καθεστωτικά πλαίσια, με συνεργασία των μεγάλων αντιπάλων (έτσι είχαν καταγραφεί τυπικά και ουσιαστικά, πολιτικά αλλά και στη συνείδηση του λαού) και μικρότερων κατά περίπτωση κομμάτων, αριστερών και δεξιών, όπως η ΔΗΜΑΡ και ο ΛΑΟΣ.

Η σταθερή και μόνιμη επιχειρηματολογία των συνεργασιών ήταν «για να σωθεί η χώρα» ή «δεν υπάρχει άλλη λύση». Ως λύση εννοούσαν την πολιτική που είχε επιλεγεί/επιβληθεί και περιείχε μνημόνιο, περικοπές, φραγή στην ανάπτυξη, απολύσεις, χτύπημα της κατανάλωσης, συνεχή δανεισμό και θεσμοθετημένη εξάρτηση. Σημαντικό κομμάτι του εκλογικού σώματος έδωσε μια μάχη με τους φόβους του που κατ' επάγγελμα καλλιεργούσαν και ενίσχυαν τα ΜΜΕ και νίκησε, επιλέγοντας να στείλει στην εξουσία άλλο κόμμα που έπειθε ότι δεν πίστευε σε αυτή την πολιτική. Μια πολιτική που ταύτιζε την Ευρώπη με την Ευρωπαϊκή Ένωση, την Ε.Ε. με το ευρώ, την πορεία της χώρας με τη λογική «ευρώ με κάθε θυσία», μια πολιτική που κυρίως απέκλειε ακόμα και το δικαίωμα στην εναλλακτική λύση: There Is No Alternative, πιο γνωστή ως Τ.Ι.Ν.Α., και με επιτυχία εφαρμοσμένη από τη μακαρίτισσα πια, μαιτρ του αυταρχισμού και του νεοφιλελευθερισμού, Μάργκαρετ Θάτσερ.

Είναι σχεδόν βέβαιο πως αν ζούσε σήμερα η σκληρή «Μάγκι» θα είχε ακόμα κι αυτή η εφευρέτης της Τ.Ι.Ν.Α., λανσάρει κάτι άλλο, πιο σύγχρονο και ευφάνταστο μιας και θα διέκρινε άνετα ότι οι καιροί αλλάζουν. Αλλά αυτοί οι προτεστάντες συντηρητικοί που σήμερα κυριαρχούν στην Ευρώπη δεν είναι του πολιτικού βεληνεκούς της. Επίσης, καθόλου δεν ενδιαφέρονται για ιδέες, σκέψεις και αλλαγές ακόμα και στο δικό τους ιδεολογικό πεδίο.

Νίκησε λοιπόν τους φόβους του ένα σημαντικό κομμάτι, και επέλεξε τον ΣΥΡΙΖΑ, δύο φορές μέσα σε έναν χρόνο, ενώ δεν δίστασε να ψηφίσει «όχι» στις «ευρωπαϊκές λύσεις» που επιβάλλονταν από τους δανειστές.

Παρά τα τρία όπλα στα χέρια του, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατάφερε να αντιμετωπίσει το μέτωπο της Τ.Ι.Ν.Α. Η πιο μεγάλη ήττα δεν (θα) είναι να μην εφαρμόσει το πρόγραμμά του. Είναι η πιθανότητα να προσχωρήσει και αυτός στη λογική της Τ.Ι.Ν.Α. και να αρχίσει να επιχειρηματολογεί επιπλέον, προσπαθώντας να εξηγήσει γιατί «Δεν Υπάρχει Εναλλακτική».

Κάτι που ήδη (ψιλο)κάνουν στελέχη του που διαθέτουν αξιοσημείωτη... προσαρμοστικότητα και διαπνέονται από τον στόχο παραμονής στην εξουσία. Όμως το βέβαιο είναι ότι αυτό θα τον βλάψει. Πιο τίμιο (και αποδοτικό) θα είναι να παραδεχτεί πως δεν τα κατάφερε απέναντι στο ευρύ μέτωπο των φιλελεύθερων συμφερόντων (απολύτως λογικό και κατανοητό, συμφωνεί ή δεν συμφωνεί κανείς), λέγοντας ακριβώς τι συνέβη. Αλλιώς, το φως στην άκρη του τούνελ ίσως να μην υπήρξε ποτέ.